Διαβάζει κανείς συχνά για το πόνο των ανθρώπων σε διάφορα έντυπα
Ακόυει και βλέπει γι' αυτόν και όμως δεν είναι λίγες οι φορές
που δε πέφτει ούτε ένα δάκρυ για συνάνθρωπό μας που πόνεσε.

Όταν όμως εμείς βιώσουμε τον πόνο το απαιτούμε και απ' τους άλλους
να κλάψουν μαζί μας και ότνα δεν κλαίνε παρεξηγούμε αυτή τους την κίνηση.

Ό άνθρωπος μπορούμε να πούμε πως είναι πράγματι ένα ον γεμάτο πόνους
Πόνους απ' το χθες, πόνους που τους τρέφει ο ίδιος, μα και πόνους που
άλλωτε ο χρόνος τους απαλύνει και άλλωτε όχι.