Καλώς ήλθατε στο blog μου.

Χαιρετώ τον αγαπητό/ή επισκέπτη/τρια του blog "Το μονοπάτι της Αγάπης, της Ομορφιάς και της Δράσης".
Στο blog αυτό θα βρείτε νέα, φιλοσοφικά κείμενα, ποιήματα, διηγήματα, τέχνες, επιστήμες, σύγχρονες εξελίξεις και οτιδήποτε γενικά που μπορεί να σας ενδιαφέρει.
Μην διστάσετε να κάνετε κάποιες παρατήρησεις για την βελτίωση του blog. Oι συμβουλές σας είναι πάντα δεκτές. Επίσης αν κάποιο κείμενο φαίνεται να μη το κατανοείτε πλήρως ρωτήστε τον γράφοντα τι ενωεί και είναι σίγουρο πως θα σας απαντήσει.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ, ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΉ ΤΟΥΣ

χημεία, η ενδόξη πρόγονος της μοντέρνας χημείας. Η επιστήμη που είχε καταφέρει και είχε συνδυάσει το μυστικισμό με το πείραμα. 
Η Αλχημεία ήταν παρούσα σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Την βλέπουμε στους Ελληνικούς Μύθους, προσωποιημένη με την εικόνα του Θεικού σιδηρουργού Ήφαιστου.Την βλέπουμε στο Ισραήλ στο πρόσωπο της Μαρίας της Ιουδαίας, της Αλχημήστριας.Την βλέπουμε στην Αρχαία Αίγυπτο, στο πρόσωπο του Ερμή του Τρισμέγιστου.Την βλέπουμε στο πρόσωπου του Περση Αλχημιστή Αβικένα. Την βλέπουμε στον ακμάζοντα Αραβικό πολιτισμό, την βλέπουμε στο Μεσαίωνα, στην Ελβετία, στο πρόσωπο του Αλχημιστή Παράκελσου.Η Αλχημεία είναι παντού. 
Όμως η Αλχημεία, μετά την πτώση της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, στα σκοτείνά χρόνια του Μεσαίωνα ήταν υπό διωγμό.  Για να επιζήσουν, όσοι ασχολούνταν με αυτήν, επινοήσαν σύμβολα ακατανοήτα για όσους δεν την ήξεραν ,αλλά στην πραγματικότητα ήταν αληγορίες για την παρασκευή της Φιλοσοφικής Λίθου - της Λίθου που θα γιάτρευε όλες τις ασθένειες.
Έτσι δημιουργήθηκε μια "παράδοξη" αισθητική η οποία δεν έχει όμοιά της σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. 


Η αισθητική στις εικόνες της Αλχημείας, όπως θα δείτε, είναι εκεντρική, με μια συνήθως απλοική ζωγραφική ορισμένες φορές, ενώ κάποιες άλλες φαίνεται  πως οι σχεδιάστες των εικόνων αυτών κατέβαλαν ιδιαίτερη προσπάθεια για να τονίσουν ή να περάσουν μια ιδέα.


Χωρίς πολλά λόγια όμως ίδου οι εικόνες των αλχημιστών και η αισθητική που δημιούργησαν.


































ΜΙΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗ ΦΥΣΗ;;;;





ΜΙΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗ ΦΥΣΗ;;;


ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Η ανάρτηση αυτή δεν είναι πολιτική αλλά κοινωνική.
Ο γράφων θεωρεί πως αγγίζει ένα θέμα ταμπού που πολλοί ίσως καταδικάσουν. Ανεξαρτήτως των αντιδράσεων, ο υποφαινόμενος
θεωρεί τα παρακάτω πραγματικότητα μιας και παραθέτει αποδείξεις
και βάσιμα στοιχεία.


Μισεί ο Έλληνας τη φύση;;; Μήπως δεν είναι τόσο φυσιολάτρης όσο εμφανίζεται; H απορία αυτή θα έπρεπε να υπάρχει σε όλους μας αλλά δυστυχώς το όλο θέμα θεωρείται «ταμπού» και δεν συζητιέται σχεδόν από κανέναν – εκτός ίσως από κάποιους διανοούμενους.
Βλέποντας τη καταστροφή της Ελληνικής φύσης από ανθρώπινες παρεμβάσεις και εσκεμμένες ενέργειες που προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν με το χειρότερο τρόπο, ο συνειδητοποιημένος Έλληνας θα πει πως «όχι, ο Έλληνας μισεί τη φύση»!!!
Αλλά ας δώσω ένα παράδειγμα:

Σχετικά πρόσφατα το Δημοτικό Συμβούλιο της Γλυφάδα ανακοίνωσε την πρόθεσή του να μεταφέρει τη Δημοτικό του Κοιμητήριο πλησίον του Όρους Υμηττού,(στους πρόποδες του εν λόγω όρους) σε χώρο όπου απαγορεύεται οποιαδήποτε τέτοια πράξη από το υπουργείο, και έτσι η νομιμότητα της απόφασης του Δ.Σ. της Γλυφάδας πρέπει – σύμφωνα με τον γράφοντα – να ξαναμελετηθεί. Πέραν όμως αυτού, η πρόθεση του Δημάρχου Κου Κόκκορη, είναι ύποπτη και θα έλεγε κανείς πως θέλει να επεκτείνει με κάποιο παράτυπο τρόπο την πόλη της Γλυφάδας προς τους πρόποδες του Υμηττού. Φυσικά μια τέτοια πράξη θα σήμαινε κι’ άλλη καταστροφή του «Τρελλού»(άλλη ονομασία του εν λόγω όρους).

Όμως εδώ δεν επιθυμώ να κατηγορήσω προσωπικά κάποιο πολιτικό πρόσωπο, αλλά να δείξω αυτό που είπα πριν, πως ο Έλληνας έχει μια «απέχθεια» με τη φύση.
Παράδειγμα δεύτερο:   
To όμορφο και γεμάτο ζωντάνια σιντριβάνι της ομόνοιας(εποχή περίπου το 1978)στο κέντρο της Αθήνας, έδινε μια αίσθηση φυσική ομορφιάς μια δροσιά μέσα στην μεγαλούπολη. Η σημερινή πλατεία της ομόνοιας, όπως αναδιαμορφώθηκε, δεν δίνει τίποτα τέτοιο. Εκπέμπει κάτι ψυχρό, νεκρό και τσιμεντένιο, κάτι το τεχνητό και δίχως ζωή, λες και φτιάχτηκε έτσι ώστε ο πολίτης να αντικρίζει ένα «πτώμα». Λάθος επιλογή σχεδίου; Δε νομίζω.
Και αν δεν φαίνεται σε κάποιους πως το υγρό στοιχείο είναι μέρος της φυσικής ομορφιάς(έστω και υπό μορφή σιντριβανιού)θα δώσω ένα ακόμη πιο πειστικό παράδειγμα, ένα τρίτο και πολύ πιο ακλόνητο παράδειγμα:

Στο Βύρωνα υπάρχει μια οδός που διασχίζει σχεδόν όλη την Νέα Ελβετία(περιοχή του Βύρωνα).Η οδός αυτή παλιότερα, πριν κατασκευαστεί για τη διέλευση των διάφορων τροχοφόρων ήταν ρέμα και  ονομαζόταν «της γριάς το πήδημα»(ασχολίαστο αυτό), ένα ρέμα που γέμιζε κάθε φορά όταν έβρεχε, κάτι το οποίο συμβαίνει τώρα στον ίδιο το δρόμο αφού το…μπαζώσανε!!!
Και η ανάπτυξη φυσικά είναι θεμιτή αλλά όλοι γνωρίζουν πως δεν μπορεί κάποιος να πάει ενάντια στη Φύση, αλλά πρέπει να τη σέβεται. Η επέκταση μιας πολύς πρέπει να γίνεται έτσι που να μην καταστρέφεται το φυσικό περιβάλλον αλλά να αξιοποιείται για αισθητικούς και οικολογικούς λόγους. Σε αυτό το παράδειγμα θα προσθέσω και το μπαζωμένο ποταμό Ιλισό που περνούσε μπρος από τον Παναθηναϊκό Στάδιο. Όλες οι μεγαλουπόλεις έχουν ποτάμια και τα αξιοποιούν για αισθητικούς ή και για τουριστικούς λόγους. Το Λονδίνο έχει τον Τάμεση, η Ρώμη τον Τίβερη, η Βιέννη τον Δούναβη – για να αναφέρω μερικά μόνο τρανά παραδείγματα.

Το όλο θέμα σχετίζεται με την ορθή χωροθεσία(φενγκ σουι)κάτι το οποίο είχαν γνώση οι αρχαίοι Έλληνες και το οποίο το μετέδωσαν στους Ρωμαίους. Δυστυχώς αυτή τη γνώση την απώλεσαν οι νέο – έλληνες και όχι μόνο την απώλεσαν αλλά και θεώρησαν πως το να χτίζει κανείς όπου θέλει δεν θα έχει καμία επίπτωση, αν έχει «λαδώσει» διάφορα γραφειοκρατικά γρανάζια της χώρας.
Και φυσικά το όλο ζήτημα των αυθαιρέτων που χτίζονται παράνομα σε δασικές εκτάσεις ή σε εκτάσεις που έχουν καεί είναι γνωστό σε όλους.
Ο Έλληνας, η κοινωνική του  συνείδηση, θα έπρεπε να του μιλάει με τρόπο που να του δείχνει πως δεν μπορούν να γίνουν κάποια «θέλω»(«θέλω» που μερικές φορές είναι αυθαίρετες βίλες σε αναδασωτέες εκτάσεις)ούτε άλλου είδους υλιστικές επιθυμίες. Η λογική πρέπει να υπάρχει πάνω απ’ όλα!!! Σε ένα καμένο δάσος μια βίλα όσο ωραία και να είναι θα είναι «νεκρή» να δεν έχει γύρω της το όμορφο πράσινο. Ίσως νομίσει κανείς πως το πράσινο φυτρώνει εύκολα σε μια γη που έχει πληγωθεί από τη μανία του πυρός (μια μανία που όμως αίτιό της είναι ο απερίσκεπτος πολίτης που νομίζει πως θα φτιάξει ένα όμορφο σπίτι χωρίς να τον «αγγίξει» τίποτα – ούτε καν το χέρι της Θείας Δικαιοσύνης, πόσο μάλλον της ανθρώπινης.) . Όμως στην καμένη γη η Φύση ταλαιπωρείται πολύ για να διορθώσει αυτά που οι ιδιοτελείς σκέψεις κάποιου συμφεροντολόγου κατέστρεψαν.
Οι πολυάρθμοι άλλωστε εμπρησμοί, συνηγορούν υπέρ της «κακίας» που έχει ο μέσος Έλληνας για τα όσα είπαμε παραπάνω, ενώ η άσχημη οργάνωση της πυρόσβεσης καθώς και η έλλειψη προσωπικού γι’ αυτήν, παραμένει αδικαιολόγητη και μερικές φορές καθιστά την πολιτεία…ύποπτη!!!! Αυτό δεν είναι κάποιο συνομοσιολογικό σενάριο και ούτε θέλει να κάνει κάτι τέτοιο ο γράφων.
Αλλά ας δούμε μερικούς εμπρησμούς που έγιναν τα τελευταία χρόνια:

Στις 27 Ιουνίου 2007 ξεσπά πυρκαγιά στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας στη Αττική.
Στις 24 Ιουλίου 2007 ξέσπασε φωτιά στο Αίγιο,(Αχαΐα)  όπου κάηκαν εκτός από αγροδασικές εκτάσεις και τρεις άνθρωποι.
Στις 16 Αυγούστου 2007 ξεσπά πυρκαγιά στη βορειοδυτική πλευρά του όρους της Πεντέλης, στην περιοχή Ράχη του Διονύσου. Η φωτιά έκαψε επίσης και μέρος δασικών εκτάσεων του Δήμου Μελισσίων.
Στις 24 Αυγούστου ξεσπά φωτιά στη Ζαχάρω Ηλείας. Δήμου Γλυκά Νερά Αττικής. Ο καπνός από την ένταση της φωτιάς ορισμένες φορές, λέγανε κάτοικοι από μακριά πως ήταν κόκκινος ή κιτρινός.
Στις 21 Ιουλίου 2010 φωτιά ξέσπασε στην περιοχή Γαβαλάς, του Δήμου Ταμινέων στο Αλιβέρι.
Στις 21 Ιουλίου ,στη Σάμο, ξέσπασε φωτιά στη περιοχή Κέρδος του Δήμου Βαθέος. Οι άνεμοι στη περιοχή έπνεαν με 6 μποφόρ και ίδιος ο Νομάρχης Σάμου, Εμμανουήλ Κάρλας, έκανε λόγο για εμπρησμό.
Στις 23 Ιουλίου 2010 ξέσπασε φωτιά στη Σητεία της Κρήτης και στο όρος Γκορίλα της Θεσπρωτίας.
 Στις 28 Ιουλίου 2010 φωτιά ξέσπασε στη Σάμο σε 5(!!!!!!!)διαφορετικά σημεία νότια του Κοκκαριού.
Στις 4 Αυγούστου 2010, μεγάλη φωτιά «εκδηλώθηκε» στο πιο κοσμοπολιτικό ίσως νησί, στη Κέρκυρα. 
Το 15αύγουστο του 2010 σε ψυχολογική ένταση βρισκόταν η Ιεράπετρα, Κύθηρα και Παιανία αφού εκείνη την εποχή βρισκόντουσαν σε εξέλιξη φωτιές στα μέρη που προαναφέραμε.
Στις 17 Ιουλίου, ξέσπασε φωτιά σε χορτολιβαδική έκταση στην περιοχή Κάμπος – Αμυγδαλιές Ηλείας.
Στις 18 Ιουλίου 2011, φωτιά ξέσπασε στην περιοχή Μακρισία Ηλείας.
Στις 19 Ιουλίου 2011 η Ζάκυνθος, στην περιοχή Λαγκαδάκια, έβλεπε τη γη της να καίγεται. Την ίδια μέρα στην κοινότητα Βρωντισμενη, του Δήμου Πωγωνιού Ιωαννίνων, ξέσπασε φωτιά.

Ειδικά το καλοκαίρι του 2007 είχαμε μία χρονιά με τις χειρότερες πυρκαγιές στην Ελλάδα με απώλειες όχι μόνο σε δάσος αλλά και σε ανθρώπινες ζωές. Ο απολογισμός ήταν 64 νεκροί και 268.834 εκτάρια καμένων δασικών εκτάσεων με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί ως μία από τις χειρότερες δασικές πυρκαγιές σε παγκόσμιο επίπεδο. 


Όμως εχθρός σε αυτό στην Ελληνική φύση είναι και η παράνοια. Και να γιατί:
Πέρυσι, στις 10 Αυγούστου 2010, είχαμε την απίστευτη είδηση πως πυροσβέστης κατηγορήθηκε για 9 εμπρησμούς!!! Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν έχουμε γνώση για τα εξής:
«ο 38χρονος επικαλέστηκε την ανάγκη του να μονιμοποιηθεί στην Πυροσβεστική. Αφού άναβε φωτιές ενημέρωνε αμέσως την Πυροσβεστική και στη συνέχεια έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο για την κατάσβεση της».

Ως πόλη η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα με το λιγότερο πράσινο σε όλη την Ευρώπη(άλλο ένα «αρνητικό ρεκόρ»).
Ας μη μιλήσουμε για το Xάιντ παρκ του Λονδίνου πόσο πράσινο έχει.

Όμως η «κακία» το Έλληνα απέναντι στη φύση δε χτυπά μόνο το φυτικό βασίλειο αλλά και το ζωικό!!!!

Ο Έλληνας είναι ίσως από τους Ελάχιστους Ευρωπαϊκούς λαούς(ίσως και ο μοναδικός)που αγοράζει ένα ζώο και όταν το βαρεθεί το….πετάει!!!! Είναι επίσης από τους λαούς που φέρεται με το χειρότερο τρόπο απέναντι στα σκυλιά!!!

Σύμφωνα με μια είδηση που ανακοινώθηκε χθες από τα ΜΜΕ,  «άγνωστος πέταξε σκύλο στη θάλασσα, επειδή τον ενοχλούσε το γάβγισμά του !
Το απίστευτο αυτό περιστατικό συνέβη στη Θεσσαλονίκη, όπου ένας περαστικός ο οποίος έκανε τον περίπατο του στο Θερμαϊκό ενοχλήθηκε από ένα αδέσποτο που γάβγιζε.
Αντί όμως να αδιαφορήσει, τι έκανε ο αναίσθητος…. Έπιασε το άτυχο ζώο και το πέταξε στο Θερμαϊκό. Ευτυχώς που κάποιοι νεαροί οι οποίοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού φιλοτιμήθηκαν και ειδοποίησαν τους λιμενικούς, οι οποίοι κατάφεραν να βγάλουν σώο από τη θάλασσα το δύστυχο σκυλάκι.».
Όσο για τον …ευαίσθητο κύριο μέσα στην αναστάτωση που επικράτησε, πρόλαβε να εξαφανιστεί.
Και φυσικά είναι περιττό να μιλήσουμε για όσους ρίχνουν φόλα επειδή απλώς μισούν τα σκυλιά
Επίσης, σύμφωνα με είδηση που έγραψε στις 19 Ιανουαρίου 2011 η εφημερίδα «Τα Νέα», λαθροθήρες απειλούν με εξαφάνιση το τελευταίο φυσικό οικισμό ελαφιών,  ο οποίος βρίσκεται στη Ροδόπη. 
Επίσης να πούμε και γι’ αυτούς που κόβουν τις ουρές στις γάτες ή γι’ αυτούς που βάζουν μια ειδική ουσία στο φαί των περιστεριών ώστε να τυφλώνονται(τα περιστέρια, όχι οι ίδιοι)με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν και να τα χτυπάνε αυτοκίνητα. 

Όλα αυτά τα στοιχεία δε μπορεί παρά να σημαίνουν πως όντως ο Έλληνας μισεί τη φύση. Δε γίνεται όλα αυτά τα μπαζώματα, οι πυρκαγιές τα εγκλήματα τα κάτω ζώων, και ένα σωρό άλλα που είπαμε, να θεωρηθούν «μεμονωμένα περιστατικά». Δεν είναι!!!! Όλα αυτά δείχνουν πως ο Έλληνας νοιάζεται για το καμένο δάσος μέχρι το «αχ, τι κρίμα». Το βλέπει και δε κάνει τίποτα γι’ αυτό, δεν κάνει κάποια κίνηση γι’ αυτό. Μιλάει για το δάσος ως «κρίμα που χάθηκε» αλλά δεν το αισθάνεται στα βάθη της ψυχής του. Αγγίζει τη συμφορά πολύ επιφανειακά, πολύ ψεύτικα.

Τέλος πρέπει να πούμε, πως ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, φυλής, δόγματος, πολιτικών πιστεύω, ή άλλων διαφόρων, πρέπει ο κάθε άνθρωπος να βλέπει τη φύση στον πλανήτη ως κάτι Ιερό. Δεν πρέπει να βεβηλώνουμε τη φύση ούτε να την καταστρέφουμε ή να αποσκοπούμε στο κάψιμό της για να φτιάξουμε τις εφήμερες πολυτέλειες μας. Η φύση δεν υπάρχει για να την βιάζουμε. Ζούμε από τη φύση και χωρίς αυτή η ζωή στο πλανήτη θα εξαφανισθεί. Είναι λοιπόν χρέος όλων μας να αντιδράμε σε κάθε προσπάθεια προσχεδιασμένης καταστροφής της και να μην αφήνουμε να την λεηλατήσουν βέβηλοι. Εκάς οι βέβηλοι!!!




Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Ο ΠΟΘΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ


Ο ΠΟΘΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Στην Οδύσσεια, και συγκεκριμένα στην Ραψωδία α, ο Όμηρος μας αναφέρει από το στόμα της Θεάς Αθηνάς ποιός είναι ο πόθος του Οδυσσέα. Μας λέει λοιπόν:

«… αὐτάρ Ὀδυσσεύς ἱέμενος  και καπνόν ἀποθρῴσκοντα νοῆσαι ἧς γαίης, θανέειν ἱμείρεται.»

Μετάφραση:
«…αλλά ο Οδυσσέας ποθεί να δει καπνό να βγαίνει ψηλά από τη γη της πατρίδας του κι’ ας πεθάνει.»

Ραψωδία α, 56 – 59 στιχ.

Ο αποσυμβολισμός.

Σύμφωνα με το Μέγα Ονομαστικό Λεξικό του Κου Μάριου Βερέττα, το όνομα «Οδυσσεύς» προέρχεται από το ρήμα «οδύσσομαι», που σημαίνει «οργίζομαι», «προκαλώ αντιπάθεια».
Ο Οδυσσέας, όταν έχει αυτές τις σκέψεις είναι στο νησί της Θεάς Καλυψούς(το όνομα σημαίνει «αυτή που καλύπτει κάτι, αυτή που κρύβει).
Ο Οδυσσέας ουσιαστικά περνάει ένα γνωσιολογικό ταξίδι και προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την Ψυχή του(την Πηνελόπη)η οποία κατοικεί μόνιμα στα «Ηθικά Πεδία», (ή σύμφωνα με την μοντέρνα ορολογία στο Ατμικό Σώμα).Εδώ πρέπει να κανείς να προσέξει τη λέξη Ιθάκη και Ηθική πόσο ομόηχες είναι. Η Ομηρική Ιθάκη, ισχυριζόμαστε, πως δεν είναι γεωγραφικός τόπος στον υλικό κόσμο αλλά μια ένα αόρατο πεδίο στο οποίο κατοικεί η Ανθρώπινη Ψυχή. Οι θάλασσες που περιπλανάται συνέχεια ο Οδυσσέας είναι το συναισθηματικό σώμα – το αστρικό και τα διάφορα νησιά που πέφτει δοκιμασίες(με εξαίρεση αυτό του Κύκλωπα που αναφέρεται σε ένα περιστατικό που συνέβη τον καιρό της Ατλαντίδας και αποδίδεται συμβολικά. Είναι το κλείσιμο του Τρίτου Ματιού στους θνητούς από του Θεούς)άλλες πολύ σκληρές και άλλες λιγότερο. Οι περιπέτειες αυτές δείχνουν τον άνθρωπο που πλέον ποθεί όσο τίποτα άλλο να κάνει επαφή με την Ψυχή του. Η φράση

«…αλλά ο Οδυσσέας ποθεί να δει καπνό να βγαίνει ψηλά από τη γη της πατρίδας του κι’ ας πεθάνει.»

Έχει τρομερή σημασία. Οι αρχαίοι πίστευαν πως η Ψυχή είναι αέρινη. Η συσχέτιση έστω και μιας «σκιάς» της Ψυχής(μπορούμε να θεωρήσουμε τον καπνό ως σκιά της Ψυχής)σημαίνει πολλά για τον Οδυσσέα – γι’ αυτόν που αναζητά τον Αληθινό του Εαυτό. Όμως δεν πρέπει να πεθάνει, πρέπει να φτάσει μέχρι το τέλος του ταξιδιού να φτάσει μέχρι την Ιθάκη(τα Ηθικά πεδία)και να τα εξαγνίσει από τα διάφορα εγωιστικά στοιχεία που έχουν προσκολληθεί εκεί, τα στοιχεία τα οποία ο Όμηρος αποδίδει ως «Μνηστήρες» με πιο ισχυρό τον «Αντίνοο – αυτόν που αντιτίθεται στη Νόηση, το διαμετρικά αντίθετο στοιχείο από τον Βασιλιά των Φαιάκων Αλκίνοο που σημαίνει «Εύρωστος Νους, Ευφυής».
Έτσι, ο πόθος του Οδυσσέα – Αναζητητή όσο και αν είναι να δει έστω και την σκιά της Ψυχής του, δεν είναι το τέλος.
Ο Οδυσσέας είναι επίσης γιός του Λαέρτη. Το όνομα Λαέρτης σημαίνει «αυτός που σηκώνει πέτρες», δηλαδή σύμφωνα με ένα αποσυμβολισμό, αυτός που μπορεί και κατευθύνει όπως θέλει την ύλη, Έτσι ο Οδυσσέας – Αναζητητής δεν θα μπορούσε πάρα να είναι γιος του Λαέρτη. Είναι κάποιος που έχει μάθει ήδη τον χειρισμό των υλικών στοιχείων και αυτό που του έμενε ήταν ο χειρισμός των πιο λεπτοφυών ενεργειών, όπως ο Νους τον οποίο τιθασεύει(η περιπέτεια με τους ασκούς του Αιόλου). Ο Παππούς όμως του Οδυσσέα ήταν ο Ακρίσιος(ο δίχως κρίση, ο απερίσκεπτος άνθρωπος) Αυτό σημαίνει πως ο Οδυσσέας ήταν πιο ανεπτυγμένος πνευματικά και από τον παππού του και από τον πατέρα του, και γι’ αυτό το λόγο μπόρεσε έκανε τα κατορθώματα που έκανε.
Ο «Πόθος» του Οδυσσέα δεν πραγματοποιείται. Δεν βλέπει τη σκιά της ψυχής του αλλά την ίδια όταν τη συναντά στο Παλάτι του την Πηνελόπη. Έχει πλέον καταλάβει πως οι «πόθοι» είναι μέρη του αστρικού πεδίου και πως δεν φτάνει κανείς με αυτούς στο στόχο του – την Ψυχή – που για να τη φτάσει κάποιος χρειάζεται ευθυγράμμιση με όλα τα λεπτοφυή πεδία(αιθερικό – αστρικό – νοητικό).
Η απελευθέρωση λοιπόν δεν έρχεται με πόθους αλλά με δράση και κατανόηση. Ο πόθος είναι ένας μονόδρομος, ένα είδος αστρικού – συναισθηματικού  σκοπού που δε πάει παραπέρα.





Αφιερωμένο στον Πατέρα μου που μου έμαθε να αγαπώ τα έπη του Ομήρου.


Στην εικόνα αριστερά ο Οδυσσεάς αγναντεύει την θάλασσα, ποθόντας να δει 
καπνό από την Ιθάκη κι' ας πεθάνει.Δεξιά, η Καλυψώ, αυτή που
προσπαθεί με την σαγήνη της να κρύψει το στόχο του Οδυσσέα-Αναζητητή.

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Η...υποτίμηση

Η σύγχυση, ο πόνος, η σύγκρουση, το μίσος, η οδύνη, έχουν υποτιμηθεί. Βρίσκονται στους ανθρώπους σε πολύ μεγάλη ένταση και όμως δεν τους δίνουν την πρέπουσα σημασία. Νομίζουν πως δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία μέσα τους λόγω μιας αυταπάτης που καλιερργεί ο καθένας για τον εαυτό του.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Οι αναπόδεικτες θεωρίες της επιστήμης και ο Θεός


Oι περισσότεροι επιστήμονες όταν τους μιλάει κανείς για το Θεό  γελάνε.
«Που είναι η αποδείξεις για την ύπαρξη τους Θεού;;;» λένε με ένα πλατύ χαμόγελο νομίζοντας πως είναι οι νικητές του «παιχνιδιού».

Αν ρωτήσουμε κάποιον επιστήμονα πως φτιάχτηκε η γη θα μιλήσει για κάποιες διεργασίες που έγιναν στο ηλιακό σύστημα.

Ρωτήσουμε που βρέθηκε ύλη για να φτιαχτεί το ηλιακό σύστημα, ο επιστήμονας θα απαντήσει πως η ύλη αυτή υπήρχε στο σύμπαν υπό μορφή αερίων μαζών.

Αν ρωτήσουμε που βρέθηκαν αυτές οι αέριες μάζες θα μας απαντήσει πως είναι υπολείμματα από κάποιους αστέρες που έχουν πεθάνει.

Αν ρωτήσουμε που βρέθηκαν αστέρες, ποιος του έφτιαξε θα μας απαντήσει ότι είναι «δημιουργήματα» της μεγάλης έκρηξης που έγινε στην αρχή του σύμπαντος – της έκρηξης που περιείχε όλη την ύλη του κόσμου. Την ύλη που ήταν συγκεντρωμένη σε ένα απειροελάχιστο σημείο, λίγο μικρότερο από έναν βόλο.

Αν ρωτήσουμε πως βρέθηκε εκεί η ύλη του σύμπαντος συγκεντρωμένη σε ένα τόσο μικρό σημείο, αν ρωτήσουμε «ποιος» ή «τι» την έβαλε εκεί, ο επιστήμονας θα σηκώσει τα χέρια ψηλά – θα πει ένα «βροντερό δεν ξέρω!!!»

Και ωστόσο ολ’ αυτά είναι θεωρίες που δεν έχουν αποδειχτεί και όμως λαμβάνονται σα βεβαιότητες!!! Οι ίδιοι είναι πολύ σκληροί με την αποδοχή των «εξω – επιστημονικών θεωριών» αλλά δεν έχουν καμία αντίρρηση να δεχτούν « αναπόδεικτες υποθέσεις» ενός συναδέλφου τους ως γεγονότα, απλά γιατί και οι ίδιοι υποθέτουν(χωρίς αποδείξεις)πως αυτά που άκουσαν πως είναι σωστά!!!

Τι ανοησία να κοροϊδεύουν οι επιστήμονες όσους ψάχνουν υγιώς τον κόσμο του μεταφυσικού, την στιγμή που οι ίδιοι δεν μπορούν να αποδείξουν αυτά που λένε!!! 

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Τhe truth is only one.


Η Αλήθεια είναι μόνο μια, είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, να υπάρχουν δηλαδή με κάποιο τρόπο περισσότερες από μια αλήθειες.
Και γιατί όχι;;; Γιατί όπως η Αρχή του σύμπαντος είναι και αυτή μια, έτσι αναγκαστικά γίνεται το ίδιο με την Αλήθεια, μιας και η  Αρχή και η Αλήθεια είναι ένα.


The Truth is only one, is something that could not be otherwise, that there are somehow more than one truth.
And why not??? Because as the Beginning of the universe is also 
one, so necessarily be the same with the Truth, as the Beginning and Truth are one.

Η ΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΟΕΙΔΗ SANCTUS SANCTORUM ΜΕΡΟΣ Β’


Η ΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΟΕΙΔΗ
SANCTUS SANCTORUM

ΜΕΡΟΣ Β’

Άνοιξε με κόπο τα μάτια της.
Πονούσε, στ’ αλήθεια πονούσε πολύ.
«Τι…πού.. πού βρίσκομαι;;;» μονολόγησε όσο ακόμη ήταν πεσμένη μπρούμυτα.
Άρχισε να θυμάται. Είχε πάει στον πλανητοειδή Sanctus Sanctorum, ένα είδος «Άγιου όρους του διαστήματος». Ναι. Τώρα θα πήγαινε στη φίλη της τη Τζωρτζίνα που την εκτιμούσε απεριόριστα.
Θυμήθηκε!!!!
Την χτύπησε ένας αστεροειδής που είχε βγει από την τροχιά του.
Όλο το δεξιό πτερύγιο του σκάφους της είχε καταστραφεί πριν προφτάσει να κάνει οτιδήποτε.
Σηκώθηκε να δει τι μπορούσε να κάνει.
Είχε ναυαγήσει σε έναν έρημο πλανητοειδή στην περιοχή του ΚΗΦ - 1
Στο αριστερό χέρι είχε μια πληγή κατά μήκος του βραχίονα. Ο πόνος ήταν τρομερά ενοχλητικός αλλά έπρεπε να τον υποφέρει, δεν γινόταν αλλιώς. Πήγε στο σκάφος της. Παντού υπήρχαν συντρίμμια. Η δεξιά του πλευρά είχε σπάσει σχεδόν όλη από τον αστεροειδή και το φτερό είχε πέσει κάπου δυο μέτρα πιο πέρα. Τώρα ευχόταν να είχε παρακολουθήσει καλύτερα τα μαθήματα μηχανολογίας διαστημο – σκαφών  που είχε πάρει παλιότερα, τι να γίνει όμως, την είχε κερδίσει η ζωγραφική που όμως εκείνη τη στιγμή δε της χρησίμευε σε κάτι. Βρήκε την εφεδρική μπαταρία του σκάφους. Ήταν εντελώς ακεραία!!! Η Λαίδη είχε μια ιδέα που αν πετύχαινε θα ήταν η σωτηρία της. Πήρε την μπαταρία και βρήκε που ήταν τα καλώδια που τροφοδοτούσαν ρεύμα τη μηχανή. Ήλπιζε βέβαια πως αυτά ήταν. Αν χάλαγε την μπαταρία θα ερχόταν το τέλος της.
Με ιδρώτα στο πρόσωπο πήγε να συνδέσει τα καλώδια στον ασύρματο.
Τα τοποθέτησε και λειτούργησε.
Η Μίνα πάτησε τον κωδικό διάσωσης εκτάκτου ανάγκης που είχε ορίσει το Διαγαλαξιακό Υπουργείο Μεταφορών. Μα αλήθεια ποιος θα ήταν κοντά στην περιοχή αυτή για να τη σώσει. Τη έπιασε πάλι η απελπισία. Ίσως να μην ερχόταν κανείς. Ίσως να κατανάλωνε τη μικρή ατμόσφαιρα του πλανητοειδή πριν την βρουν και φυσικά τότε θα ήταν αργά!!!
Κάθισε σταυροπόδι με σκυμμένο το κεφάλι.
«Έχω αυταπάτες» είπε μόνη της.
Κοίταξε το τραχύ έδαφος, τις γκρίζες πέτρες και τα συντρίμμια του σκάφους της που ήταν πεταμένα δω και κει.
Η καρδιά της είχε μέσα της μια μαυρίλα.
«Μήπως με μισεί ο Θεός επειδή δεν είχα μέρος γι’ αυτόν στο Άβαλον;;;»
Ρώτησε τον εαυτό της. Και μετά σκέφτηκε. Μάλλον δε μπορεί να είναι αυτό!!! Ο Θεός είναι καλός με όλα τα όντα. Αλλά γιατί να συμβεί αυτό σε μένα;;;»
Η Μίνα μονολογούσε.
«Απ’ την άλλη βέβαια, δε θα ήθελα να συμβεί αυτό και σε κάποιον άλλο, όχι είναι μεγάλη κακία.»
Σηκώθηκε και πήγε στα μισοκατεστραμμένα όργανα του σκάφους. Αν η ενδείξεις ήταν σωστές, οι ατμόσφαιρα του πλανητοειδή είχε πέσει στο 50% από την ώρα που προσγειώθηκε σ’ αυτόν ανώμαλα.
Σε μια στιγμή κοίταξε στο κενό του διαστήματος. Ήταν ένα σωστικό σκάφος που είχε πιάσει το σήμα της!!! Είχε σωθεί!!!
Η Μίνα άνοιξε ένα φως του σκάφους να τους κάνει σήμα.
Την είδαν!!!
Το σωστικό είχε σχήμα οβάλ και πάνω του έγραφε «SAN SALVATOR».
Όλα τα σωστικά έγραφαν αυτή την επιγραφή. Ήταν θεσμός που είχε καθιερώσει το Διαγαλαξιακό Υπουργείο Έκτακτων Κλήσεων του Πολίτη.
Δυο νοσοκόμοι πήραν τη Μίνα μέσα όπως – όπως.
«Πάμε. Η περιοχή συντριβής του σκάφους σας έχει καταγραφεί. Ότι θέλετε απ’ αυτό θα έρθετε αργότερα να το πάρετε.»
Η Λαίδη του Άβαλον δεν αντέδρασε. Άλλωστε δεν ήθελε να πάρει τίποτα!!!
Ο άλλος νοσοκόμος έβαζε γάζες στο αριστερό χέρι της Μίνας. Η Μίνα είχε χάσει πολύ αίμα, πάρα πολύ και μόνο αργότερα έμαθε σε πόσο κίνδυνο έβαλε τον εαυτό της που αγνόησε την πληγή της.
«Θε….θε.. θέλω να δω τη φίλη…»
«Ησυχάστε. Αργότερα θα δείτε όποιον θέλετε.» την διέκοψαν ενώ η Μίνα τραύλιζε από τους πόνους τη στιγμή που κάποιος τη έκανε μια ένεση.
Η Λαίδη ήθελε να δει τη Τζωρτζίνα μα δεν είχε προφτάσει να το πει.
Η ένεση ήταν υπνωτική για να καθησυχάσει όλο τον οργανισμό από τα σοκ που πέρασε.
Κοιμήθηκε πριν καν το καταλάβει. Οι γιατροί σφράγισαν την πόρτα του σωστικού και απογειώθηκαν.
Σ’ όλο το ταξίδι η πληγωμένη και υπνωτισμένη η Μίνα ονειρευόταν πως ήταν στον SANCTUS SANCTORUM. Αρχικά είδε έναν άγγελο, ένα λευκό όμορφο άγγελο όλο φως. Το περιβάλλον ήταν μια εκκλησία που με πάρα πολλά βιτρό. Κάποια έδειχναν την Αγία Δαμασκηνή του Πλανήτη Αετός – 2. Κάποια άλλα έδειχναν Αγίους που πλέον είχαν σχεδόν ξεχαστεί. Το βλέμμα της συνάντησε αυτό του αγγέλου.
«Ησύχασε. Είμαι ο Φύλακας Άγγελός σου. Δε χρειάζεται να φοβάσαι. Η πηγή της σύγκρουσης είσαι εσύ Μίνα. Φέρνεις αντιστάσεις και κάθε αντίσταση δημιουργεί ένταση. Κάθε ένταση δημιουργεί πόνο, δυστυχία. Αυτό είναι που νιώθεις συνέχεια, γι’ αυτό νιώθεις ανικανοποίητη. Αυτό είναι το χρέος που έχεις να κάνεις στον εαυτό σου. Εξάλειψε την σύγκρουση, την αντίσταση. Άσε την καρδιά σου να είναι διάφανη».
Μετά η εικόνα άλλαξε. Είδε τον παπά που της έλεγε
«Μακάριοι οι αναζητούντες τον Θεό μες στην Καρδιά του Αιθερικού Διαστήματος»
Όμως το όνειρο με τον παπά δεν κράτησε πολύ και ένα άλλο πήρε τη θέση του.
Ήταν ένας τεράστιος τροχός που πάνω του ήταν δεμένοι αναμμένοι πυρσοί.
Τον τροχό τον γύριζαν δυο ημίγυμνοι άντρες. Και δίπλα τους υπήρχαν δυο άγγελοι με ρομφαίες. Ο Ένας πλησίασε τη Μίνα και της είπε:
«Ιδού ο τρομερός τροχός του Κάρμα. Κάθε μας πράξη, είναι αυτό που εσύ αναρωτιέσαι ‘γιατί μου συμβαίνει’.»
Η Μίνα φάνηκε σα να τρόμαξε με αυτόν τον άγγελο. Η έκφραση του προσώπου του ήταν τόσο μα τόσο έντονη. Είχε κάτι το ανυποχώρητο.
«Ξύπνα αγάπη μου» άκουσε ξαφνικά. Ήταν μια οικεία φωνή.
Άνοιξε τα μάτια της και ξύπνησε.
Ήταν ανάσκελα στο κρεβάτι του κέντρου σωματικής θεραπείας του Άβαλον. Πήγε να πιάσει το κεφάλι της που το έβρισκε βαρύ αλλά ένιωθε κουρασμένη, ακόμη και για αυτή την απλή κίνηση. Στο καρτελάκι, στο χέρι της, υπήρχε το «Α» μέσα στον κόκκινο σταυρό – το σήμα που είχε σχεδιάσει η ίδια για το κέντρο σωματικής θεραπείας.
Μπροστά της ήταν η κόρη της και ο άντρας της.
«Όλο περιπέτειες σου τυχαίνουν μαμά» είπε με χαμόγελο η κόρη της Μίνας, και έπεσε καταπάνω της να την φιλήσει.
«Ναι, όλο περιπέτειες. Αλλά αυτό μου γινόταν γιατί αντιστεκόμουν στον ίδιο μου τον Εαυτό.» είπε αινιγματικά.
«Τι εννοείς;;;» τη ρώτησε ο άντρας της
«Τίποτα. Αυτά είναι μυστικά που τα ξέρει ο φύλακας άγγελός μου και ο Εαυτός μου.»

ΤΕΛΟΣ


Η ΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΟΕΙΔΗ SANCTUS SANCTORUM



Η ΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΟΕΙΔΗ
SANCTUS SANCTORUM

Η Λαίδη του Άβαλον ήταν στεναχωρημένη.
Βρισκόταν στα όμορφα δώματά της τα οποία γέμιζε με πανέμορφα ξύλινα έπιπλα. Ω, ναι!!! Της άρεσαν τα ξύλινα έπιπλα, της άρεσε να διακοσμεί τους χώρους. Πάντα το χε αυτό.
 Όμως η Μίνα ένιωθε πως η ζωή της, της είχε προσφέρει μια ολόκληρη διαστημική κομητεία αλλά και πάλι δεν ένιωθε καλά. Ο Πλανητοειδής της ήταν μια χρυσή φυλακή, ένα χρυσό κλουβί, και αυτή απλώς το καναρίνι που κατοικούσε μέσα εκεί. Έπρεπε να βρει τι είναι αυτό που της έλειπε.
Κοίταξε έξω από την τζαμαρία της υπέροχης βιβλιοθήκης της. Σε ένα σημείο κρεμόταν ένας αυθεντικός πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ που ονομαζόταν «Μνήμη». Γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε. Ήταν σκεφτική. Μετά πάλι έκανε, με το ίδιο στοχαστικό ύφος, πήγε πάνω – κάτω στην υπερ – πολυτελή της σάλα δυο – τρεις φορές.
«Το βρήκα!!!» έκανε.
Πάτησε ένα κόκκινο κουμπί σε κάτι που έμοιαζε με θυροτηλέφωνο και είπε:
«Ετοιμάστε μου το μονοθέσιο διαστημόπλοιο ‘Λύρα – 17’. Θέλω καύσιμα ως τον πλανητοειδή Sanctus Sanctorum
«Μάλιστα Μυλαίδη μου» είπε μια φωνή.
Η Λαίδη ξαναπλησίασε στον πίνακα «Μνήμη» σα να είχε προηγούμενα μαζί του.
«Θα σε νικήσω» του είπε σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά στα στήθη της – μια κίνηση που έκανε πάντα όταν ήταν βέβαιη για κάτι. Κοίταξε καλά τα χρώματα του πίνακα. Το βλέμμα της τώρα ήταν τόσο δυνατό που δε μπορούσες να μην το καταλάβεις. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, τα ξανθά μαλλιά της είχαν και αυτά μια αύρα δύναμης. Έμοιαζε με μια πανίσχυρη Θεά!!!
Την πλησίασε ένας εξαιρετικά καλοντυμένος κύριος. Της υποκλίθηκε βαθιά.
«Μυλαίδη μου, το σκάφος σας είναι έτοιμο. Μπορείτε να αποβιβαστείτε και τώρα άμα θέλετε.»
«Πολύ γρήγορα το ετοιμάσατε» είπε η Λαίδη.
«Δεν είχατε ξοδέψει πολλά καύσιμα στο τελευταίο σας ταξίδι» είπε ο υπηρέτης που σηκώθηκε από την υπόκλισή του.
«Θα πάω στον πλανητοειδή Sancta Sanctorum
«Πρέπει να σας πληροφορήσω όμως Μυλαίδη μου πως σήμερα ο Πλανητοειδής Ποεοτά κάνει διαστημική διαδήλωση και θα αποκλείσουν  την ζώνη γκλάμουρ. Διαδηλώνουν για τις μαζικές απολύσεις που κάνει ο Βαρόνος Μαντ – Ελ  στον πλανητοειδή Κάρμεν.»
«Όπώτε σημαίνει πως πρέπει να πάω μέσω Του πλανητοειδή Νέα Αλάμπρα. Δεν πειράζει θα κάνω και μια μικρή βόλτα. Τα καύσιμα θα φτάσουν;;;»
«Ναι Μυλαίδη μου, σας βάλαμε και παραπάνω ώστε να έχετε και περίσσευμα  σε περίπτωση ανάγκης.»
Η Μίνα μπήκε σε ένα φουτουριστικό γυάλινο κυλινδρικό ασανσέρ μαζί με τον υπηρέτη της και πάτησε ένα κουμπί που θα την πήγαινε στους κάτω ορόφους. Εκεί ένας άλλος υπηρέτης γυάλιζε το σκάφος και κάποιος πάλι συγχρόνως έλεγχε διάφορα ηλεκτρονικά συστήματα.
«Όπως βλέπετε οι διαταγές σας εκτελέστηκαν αμέσως.»
«Πολύ χαίρομαι» Είπε η λαίδη του Άβαλον.
Ο υπηρέτης που έλεγχε τα διάφορα ηλεκτρονικά του σκάφους γύρισε το βλέμμα του προς τη Μίνα. Πλησίασε, έκανε μια βαθιά υπόκλιση και έδωσε αναφορά.
«Μυλαίδη μου, όλα από τεχνικής άποψης είναι στην εντέλεια. Πρέπει όμως να σας επισημάνω πως το σύστημα N-Opain 2.1 χρειάζεται αναβάθμιση ώστε να λειτουργεί καλύτερα. Τα υπόλοιπα συστήματα είναι εντάξει.»
Η Μίνα φάνηκε ικανοποιημένη. Μπήκε στο σκάφος και έβαλε μπροστά τα κύρια όργανα. Ο ήχος της μηχανής άρχισε το βαρύ θόρυβο που έκαναν όλα τα σκάφη της κατηγορίας Feel  ΕEΝ.1.
To τζάμι του μονοθέσιου έκλεισε από πάνω της και ένας υπηρέτης κατέβασε ένα  μοχλό.  Η πόρτα του διαστημικού γκαράζ άνοιξε μπροστά της και φάνηκε η απεραντοσύνη του διαστήματος. Η Μίνα πάτησε κάποια κουμπιά με μεγάλη προσοχή και μετά πάτησε την ένδειξη «Διαλέξτε ταχύτητα». Διάλεξε μια ταχύτητα και το σκάφος έφυγε από διαστημικό γκαράζ του πλανητοειδή Άβαλον.
Τώρα ήταν πάλι ανάμεσα στα αστέρια. Πολύ της άρεσε αυτό το αίσθημα. Ήταν ένα απαλό αίσθημα που σου γέμιζε τα σώψυχά σου με ένα φως που δε μπορούσες να περιγράψεις. Εκείνη η ψυχολογική φουρτούνα που τόσες φορές ένιωθε μες στα υπερπολυτελή δώματά της εξαφανιζόταν όταν οδηγούσε το σκάφος της. Έβλεπε τον όμορφο γαλαξία ΝGC 4456, το διπλό άστρο του Μελωδού, τον αστερισμό του ζωγράφου.... όλα την έκαναν στο διάστημα να μην υπάρχει άγχος ή έννοια. Της απάλυναν όσα ένιωθε, όσα την έθλιβαν.
Τώρα περνούσε δίπλα από τον πλανήτη  Άρχων. Ο Πλανήτης είχε γιγάντιο μέγεθος και παραβαλλόταν από πανέμορφους χρωματιστούς δακτύλιους. Γύρω του καμιά εικοσαριά φεγγάρια ήταν σε τροχιά. Τι φανταστικοί κόσμοι!!! Κάποια στιγμή ίσως να αγόραζε κάποιον από αυτούς. Πολύ θα ήθελε να κοιτάει από το παράθυρο της αυτή την παραμυθένια θέα.
Άφησε πίσω της τον όμορφο πλανήτη Άρχων και είδε μπροστά της την περιοχή που είχαν κλείσει εκείνοι από τον πλανητοειδή….δεν θυμόταν πως τον έλεγαν τον πλανητοειδή που έκανε διαμαρτυρία. Ευτυχώς οι υπηρέτες της, της είχαν δώσει αρκετά καύσιμα ώστε να πάει από άλλου.
Έστριψε αριστερά και πήγε προς την κατεύθυνση του πλανητοειδή Νέα Αλάμπρα. Εκεί κοντά είδε και τον πλανητοειδή Ηνίοχος – ένας πλανητοειδής που απ’ όσο θυμόταν είχε αγοράσει η Υπερ -  διαστημοναύαρχος Τζωρτζίνα.
Έμεινε λίγο σε αυτή την πορεία και μετά έκανε πάλι δεξιά έχοντας τώρα πλέον πίσω της την περιοχή που είχαν αποκλείσει οι κάτοικοι του ποεοτά. Ναι, έτσι λεγόταν ο πλανητοειδής που είχε ξεχάσει. Τώρα μπορούσε να πάει στον Sanctus Sanctorum. Έβαλε τις συντεταγμένες, πήγε στο μενού «αυτόματος πιλότος», τις αποθήκευσε και πάτησε το κουμπί «έναρξη διαδικασίας αυτόματης πλοήγησης». Η χειροκίνητη πλοήγηση έκλεισε αυτόματα. Χαλάρωσε. Τώρα μπορούσε να κοιτάξει ένα φυλλάδιο που είχε πάρει μαζί της για τον Sanctus Sanctorum.
Είδε το όμορφο ιλουστρασιόν εξώφυλλό του. Είχε μια γιγαντιαίων διαστάσεων ορθόδοξη εκκλησία. Οι τρούλοι της ήταν καλυμμένοι  από το υπερπολύτιμο και σπανιότατο μέταλλο «Συγχόρδιαν», 100 φορές πιο πολύτιμο από το χρυσαφί.
Το εξώφυλλο έγραφε:
«Όλα για τον πλανητοειδή   Sanctus Sanctorum. Μάθετε πότε αποικίστηκε πρώτη φορά, ποιοί ήταν οι πρώτοι του κάτοικοι, πως διαμορφώθηκε, ποια είναι η σημερινή του κατάσταση, τι διπλοματικές σχέσεις έχει με το υπόλοιπο σύμπαν. Μάθετε επίσης – τη Γεωγραφία του, τις επιχειρήσεις που υπάρχουν σ’ αυτόν, πως μπορείτε να κάνετε δωρεές στον Sanctus Sanctorum
Ξεφύλισσε το φυλλάδιο. Το μάτι της έπεσε στην ιστορία του. Εκεί έγραφε:
«Sanctus Sanctorum ή Άγια των Αγίων. Ο πλανητοειδής αρχικά άνηκε σε ένα πλούσιο μεγιστάνα οποίος ήταν πολύ θρήσκος και έτσι τον χάρισε στο Άγιο Όρος που εκείνη την εποχή(πριν δηλαδή 10 χρόνια)έψαχνε για να επεκταθεί στο διάστημα. Ο Πλανητοειδής έμεινε αρχικά αδιαμόρφωτος και αχρησιμοποίητος λόγω της αντίθεσης του Αρχιεπισκόπου Πέτρου, ο οποίος αργότερα όμως αφορίστηκε για τον λόγο αυτό.»
Η Μίνα σήκωσε το βλέμμα και σκέφτηκε πόσο κακία ήταν αυτό. «Το να είναι κανείς αντίθετος για κάτι», σκέφτηκε, «δε πρέπει να είναι αιτία να σε αφορίσουν. Είναι υπερβολικά ακραία αντίδραση.»
Ξανάριξε το βλέμμα της στο φυλλάδιο.
«Ο Πλανητοείδης λοιπόν, είναι ουσιαστικά ένα διαστημικό Άγιο Όρος, αλλά φυσικά αυτό μπορούν να το επισκεφτούν και γυναίκες. Τα περίφημα όμορφα και γραφικά μοναστήρια του είναι ξακουστά σε όλα τα γνωστά μέρη του διαστήματος.»
Γύρισε τη σελίδα και κοίταξε στις φωτογραφίες πρόσωπα ιερέων. Κάποιοι ήταν σε στάση προσευχής. Ένας άλλος φαινόταν μπροστά από ένα κρυστάλλινο τέμπλο. Κάποιος άλλος πάλι ήταν ανφάς και φαινόταν να αχνογελάει. Σε μια άλλη πάλι σελίδα πρόσεξε την τομή της πιο σπουδαίας εκκλησίας του πλανητοειδή, της Μονής Αστερίωνα. Από μόνη της είχε δώδεκα τρούλους, και ήταν πραγματικό αρχιτεκτονικό θαύμα. Το φυλλάδιο έγραφε ότι είχαν συνεργαστεί 100 αρχιτέκτονες απ’ όλο τον γνωστό γαλαξία.    
Μια ένδειξη αναβόσβησε σε κάποια πράσινη οθόνη στα δεξιά της Μίνας. «Προσέγγιση Πλανητοειδούς. Σε 10 λεπτά αναλαμβάνετε χειροκίνητο έλεγχο.» έγραφε
Η Μίνα κοίταξε από το τζάμι του πιλοτήριου μπροστά της και είδε τον πλανητοειδή. Ήταν όπως ακριβώς το περιέγραφε το φυλλάδιο. Παντού έβλεπες εκκλησίες!!!
Ήταν καταπληκτικός!!!
Κάποιοι τρούλοι που γυάλιζαν, ίσως λόγω του υλικού απ το οποίο ήταν φτιαγμένοι. Μεγάλα καμπαναριά, ψηλά σαν ουρανοξύστες, σε έκαναν να σκέπτεσαι πως γίνεται μέσα σε τόσα λίγα χρόνια και φτιάχτηκαν τόσα πολλά. 
Ο θαυμασμός της σταμάτησε όταν πρόσεξε πως η οθόνη της έλεγε να αναλάβει τον χειροκίνητο έλεγχο. Τα 10 λεπτά είχαν περάσει.
Άρχισε να κουμαντάρει τώρα η ίδια το σκάφος, και με έμπειρες  κινήσεις το προσγείωσε στον διαστημικό αερολιμένα του πλανητοειδή που είχε ειδικές επεκτάσεις για τους πολλούς επισκέπτες του.
Βγήκε από το σκάφος της. Ένας πολύ ευγενής καλόγερος την πλησίασε αμέσως.
«Καλώς ήρθατε στον Sanctus Sanctorum, τα Άγια των Αγίων. Ο Θεός είναι μαζί με τον κάθε πιστό που επισκέπτεται αυτόν τον ιερό τόπο.»
«Πάτερ…»
«Τέκνον μου, άφησε με να τελειώσω, Ότι και αν ήλθες να κάνεις εδώ θα θαυμάσεις την απόλυτη αρμονία, τη ιερότητα που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στο διάστημα».
Η Λαίδη του Άβαλον άρχισε να σκέφτεται πως δεν ήταν αληθινός παπάς. Ίσως κάποιος ξεναγός που απλά εκθείαζε τον πλανητοειδή. Ποιος ξέρει πόσες και πόσες φορές είχε πει ίδια λόγια. Το στόμα του έτρεχε ροδάνι λες και τα χε πει χιλιάδες φορές.
«…και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που κανένα άλλο συγκρότημα διαστημικών εκκλησιών δεν έχει αυτή την αίγλη που έχουμε εμείς εδώ.»
Η Μίνα αυτή την φορά τον σταμάτησε για τα καλά. Κατάλαβε ότι κάτι ζητούσε αυτός.
«Tι δουλεία κάνεις;;;» του είπε
«Είμαι ιερέας στη μονή…»
«Την αληθινή σου δουλειά.» είπε κοφτά η Μίνα
«Είμαι ξεναγός»
Όπως το χε φανταστεί. Του έδωσε 100 διαστημό – δηνάρια για τις πληροφορίες που της είχε δώσει και κείνος έφυγε ικανοποιημένος.
Προχώρησε κανά τέταρτο σε έναν πολύ καλοφτιαγμένο δρόμο.
Την ηρέμησε πολύ το περπάτημα σχεδόν όσο η θέα του τεράστιου πλανήτη Άρχων με τους χρωματιστούς δακτύλιούς του. Όμως δεν είχε φτάσει στο σκοπό της ακόμη.
Στο τέλος του δρόμου είδε μια πολύ όμορφη εκκλησία. Ήταν η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου του Διαστήματος. Μπήκε μέσα.
Ήταν μαγεία. Ο χώρος ήταν φανταστικός γεμάτος κρυστάλλινες εικόνες  αλλά και παλιές κλασικές αγιογραφίες.
Κάπου είδε τον Ιερέα του Ναού. Ήταν ντυμένος με ασημένια άμφια – τα άμφια του διαστήματος. Τον πλησίασε.
«Πάτερ…» είπε ταπεινά η Μίνα.
«Τι είναι τέκνον μου;;; Τι έχεις;;;»
«Θα ήθελα να εξομολογηθώ»
«Μάλιστα. Τι έχεις κάνει;;;»
«Αυτό είναι το θέμα. Δε ξέρω αν έχω κάνει κάτι κακό αλλά νομίζω πως έχω παραλείψει κάτι σπουδαίο, κάτι που θα έπρεπε να κάνω.»
Η Ιερέας και η Μίνα κατευθύνθηκαν στο εξομολογητήριο.
«Λοιπόν….πες μου αλήθεια τι έχεις.» είπε ο ιερέας»
«Μα αλήθεια δεν ξέρω.» επέμενε η Μίνα. Και συνέχισε: «Αισθάνομαι μόνο πως ζω σε μια χρυσή φυλακή που δε μου δίνει τίποτα. Νιώθω πως πρέπει να εκπληρώσω ένα καθήκον που δεν έχω κάνει. Αυτό είναι αμαρτία;;;»
«Κάτι που δεν έχεις κάνει δεν είναι αμαρτία. Η κατά λάθος παράλειψη ενός πράγματος συγχωρείται.»
«Αλήθεια;;;»
«Φυσικά.»
Η Λαίδη του Άβαλον ρώτησε:
«Είναι και η θλίψη δοκιμασία από το Θεό»
«Ο Θεός μας δοκιμάζει με πολλούς τρόπους.» είπε αινιγματικά ο ιερέας.
«Ακόμα και με την θλίψη;;;» ξαναρώτησε η Μίνα.
«Ακόμα και μ’ αυτήν. Η Αντίδραση της Ψυχής μας δείχνει πόσο κοντά είμαστε στο Θεό.»
«Δηλαδή;;;»
«Δηλαδή, πως η πίστη χρειάζεται. Είναι απαραίτητη για να προχωρήσεις, να δώσεις σημασία στα σημαντικά, αυτά που είναι πάνω σου.» είπε ο ιερέας.
«Πως μπορώ να το δείξω αυτό στο Θεό;;;»
«Κάθε πράξη είναι απόδειξη αν πιστεύεις σε αυτόν ή όχι. Κάθε τι παίζει τη σημασία του, όπου και αν είσαι.»
Η Λαίδη του Άβαλον φάνηκε να το σκέφτεται λίγο αυτό σιωπηλά.
«Είστε καλά;;;» ρώτησε ο ιερέας.
«Α…εεεε… ναι, απλά σκεφτόμουν μια στιγμή αυτό που μου είπατε» έκανε κάπως αμήχανα η Μίνα.
«Έχετε κάποιο μέρος με εικόνες στο σπίτι σας;;;»
Η Μίνα φάνηκε να σκέφτεται. Δεν είχε, όχι δεν είχε. Αυτή ήταν η «αμαρτία της». Είχε χώρους για τα πάντα. Είχε χώρους με σάουνα, πισίνες, μασάζ, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, στούντιο ζωγραφικής, στούντιο γλυπτικής, κινηματόγραφους, αίθουσες που χόρευε και δεν είχε αυτό!!!
«Όντως δεν έχω!!!»
«Παράπτωμα.» είπε αυστηρά ο ιερέας
«Μπορώ να το διορθώσω, ναι μπορώ» είπε η Μίνα
«Αν μπορείτε, τότε είναι σα να μην έχει συμβεί τίποτα»
«Αλήθεια λέτε;;;»
«Μα….ναι»
Η Μίνα ήταν πολύ χαρούμενη. Πλήρωσε τον ιερέα και έφυγε χαρούμενη.
Όταν είχε μπει στο μονοθέσιο διαστημόπλοιό της ήταν ακόμη χαρούμενη.
Η Μίνα είχε βρει το «καθήκον» που δεν είχε εκπληρώσει.
Απογειώθηκε από τον πλανητοειδή.
Όλο το σύμπαν τώρα της φάνηκε πιο ζωντανό, πιο εύθυμο.
«Όλοι πρέπει να έχουμε ένα χώρο για το Θεό» μονολόγησε.
Η Καρδία της πάντα αγαπούσε το Θεό και τώρα ήθελε να το αποδείξει.
Πρώτα θα περνούσε όμως από τον Πλανητοειδή Ηνίοχο. Ήθελε να δει τη φίλη της την Τζωρτζίνα.

ΤΕΛΟΣ Α’ ΜΕΡΟΥΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ στο β’ και Τελευταίο μέρος.