Τα νήπια έχουν έλξην είς την τέχνην διότι ενθυμούνται(αν και θολά) ακόμη την προτέραν γλυκά κατάσταση στην οποία ευρίσκοντο η οποία καλείται εκ των εσωτεριστών Ντεβαχάν - λέξη ινδική η οποία μεταφράζεται εις την ελληνικήν ως "Λαμπερός Τόπος", ένα πεδίον ά'υ'λον και αόρατον στο οποίο διαμένουν οι Ψυχές. 
Εχοντας λοιπόν ταύτην ενθύμησην, τα νήπια συμβολίζουν στις εικονογραφίες τους, το πεδίο αυτό, με οικίσκους και δέδνρα, θεωρώντας ότι τούτο είναι ο αληθής οίκος τους. Είναι η πιο κοινή, άλλωστε, εικονογραφία σε όλα τα νήπια, σχεδόν παγκοσμίως.
Πολλά εκ των νηπίων έχουν μάλιστα αιθερικήν όραση και ακοή πράγμα το οποίον τους δίδει την δυνατότητα να επικοινωνούν προς τον φύλακα άγγελον τους με τόση ευκολία όπως αν ομιλούσαν προς τους ένσαρκους γονείς τους και συγγενείς τους.Αυτή η ιδιότης παύει κατά το έβδομον έτος της ηλικίας των και πιο σπανίως κατά το δέκατον.Κατά την ίδιαν περίοδον παύουν και αι αναμνήσεις της προηγούμενης ενσαρκώσεως και έτσι σφραγγίζεται οριστικώς δια της Ψυχής οποιαδήποτε παρελθοντική ανάμνησις η οποία έδιδε θάνατο, βία ή πόνο - γεγονότα τα οποία είναι αρνητικά στην ψυχολογία του ενήλικου ανθρώπου και πόσω μάλλον ενός ανήλικου.Όσον άφορά την επικοινωνίαν με τον φύλακα άγγελον, είναι αυτός ο οποίος εξ άγνοιας καλείται "φανταστικός φίλος", φαινόμενον το οποίον αδυνατούν να ερμηνεύσουν δια της στενής λογικής οι ψυχολόγοι μας αλλά θα τα καταφέρουν όταν δεχτούν την ύπαρξη λεπτοφυέστερων σφαιρών ύπαρξης.

Συγγραφεύς των ανωτέρων:
Mάριος ο Εσωτεριστής, εις εκ των υπηρετών του Πνευματικού Βασιλείου