ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΤΑ ΟΝΤΑ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΤΑ ΟΝΤΑ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Είναι, δυστυχώς, γεγονός πως ο ορθολογισμός, ο υλισμός, και η αθεΐα, πως δεν αναγνωρίζουν καταστάσεις ή συμβάντα τα οποία δεν χρειάζονται πολύ μυαλό για να αποδειχθούν.

Στο εν λόγω αντικείμενο που πραγματευόμαστε για παράδειγμα, οι θεάσεις αυτές(δηλ.  ορθολογισμός, ο υλισμός, και η αθεΐα)είναι εντελώς αντίθετες με αυτά τα οποία θα πούμε, έστω και αν έχουμε δυνατά επιχειρήματα.

Τα όντα λοιπόν δεν χάνονται με τον θάνατο και αυτό διότι κάθε «εξάλειψη» θα σήμαινε κατά πρώτο πως οι άνθρωποι δεν θα έβλεπαν φαντάσματα(οι ψυχές των ανθρωπιών που απομένουν για ένα διάστημα προσκολλημένες στη γη για διάφορους λόγους)και άρα δεν θα είχαμε αναφορές από την αρχαιότητα έως σήμερα για αυτού το είδος το φαινόμενο – φαινόμενο που παρατηρείται σε όλους τους πολιτισμούς, σε όλη τη γη.

Αν δεν υπήρχε η επιβίωση μετά θάνατο είναι απολύτως λογικό να μην υπήρχαν και οι αναφορές για τα φαντάσματα – στοιχείο που πρέπει επιτέλους να πάψουμε να το θεωρούμε ως είδος άγνοιας ή έλλειψης μορφωτικού επιπέδου.

Το δεύτερο στοιχείο, είναι ακόμη πιο συγκλονιστικό. Κατά καιρούς σε διάφορα μέρη του πλανήτη γεννιούνται μωρά που μόλις αρχίσουν να μιλάνε αρχίσουν να εκφέρουν λέξεις που δεν είναι της μητρικής τους γλώσσας. Ακόμη πιο σοκαριστικό είναι όταν λένε για μέρη που δεν έχουν επισκεφτεί ή να ξέρουν γεγονότα που δεν γίνεται λογικά να ξέρουν. Το φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται με την θεωρία της μετεμψύχωσης, η οποία για να συμβεί όμως πρέπει να υπάρχει η επιβίωση της ψυχής μετά το θάνατο.

Επίσης να θεωρήσουμε πως ο Πλάτων ήταν όντως μια φιλοσοφική αυθεντία, πρέπει να αναρωτηθούμε τι σήμαινε η μυστηριώδης φράση του «νεκροί γίνονται από τους ζωντανούς και οι ζωντανοί από τους νεκρούς»;;; Μήπως έκανε με πλάγιο τρόπο μια νύξη σχετικά με την μετενσάρκωση;;;

Όπως είπαμε, για να υπάρξει κάτι τέτοιο πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει η επιβίωση της ψυχής ακόμα και μετά τη παύση όλων λειτουργιών του σώματος, πράγμα που σημαίνει πως η ψυχή δεν εξαρτάται από το αν λειτουργούν τα όργανα του σώματος ή όχι.

Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως τα παιδιά που αναφέρουν τέτοιου είδους εμπειρίες πως βγάζουν παραμύθια από το μυαλό τους. Αυτό θα ήταν σωστό αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: Τα παιδιά εξιδανικεύουν κάθε τι που γνωρίζουν και άρα πως γίνεται να αναφέρουν τα περισσότερα απ’ αυτά δυσάρεστες καταστάσεις όπως πόνος, θάνατο, ατυχήματα ή φόνο;;;

Ένα άλλο στοιχείο που μπορούμε να πούμε, πέραν αυτού, είναι πως αν η μνήμη δεν έχει συνέχεια, τότε ο εγκέφαλος ενός μωρού από πού λαμβάνει πληροφορίες και αναμνήσεις γεγονότων χωρίς να τις έχει μάθει ποτέ;;; Πάλι μόνη εξήγηση είναι η μετενσάρκωση που λέει πως «υπάρχει συνέχεια μνήμης», πως δεν είμαστε δηλαδή σαν λευκό χαρτί όταν ερχόμαστε στον κόσμο.

Αν λοιπόν ο θάνατος δεν είναι το τέλος τότε μπορούμε να πούμε πως είναι απλά η εγκατάλειψη μια μορφής(του σώματος)που δεν έχει πλέον σημασία, και αυτό γιατί η φθορά της είναι τόσο μεγάλη που η ψυχή δεν την επιθυμεί.

Ένα υλιστικό μυαλό ενός γιατρού, κάποτε είχε δηλώσει, πως όσο και αν έψαξε μέσα στο ανθρώπινο σώμα δεν βρήκε κάποιο πνεύμα.

Εκεί είναι που χωλαίνει ο υλισμός, αφού δεν είναι όλα ύλη για να τα δει το μάτι. Ακόμη πάλι, εκεί είναι που αρχίζει και ο εγωισμός, αφού πολλοί νομίζουν πως αυτό που δεν θωρούν οι ίδιοι δεν το θωρούν και όλοι οι άλλοι, έτσι απλά, χωρίς να έχουν ρωτήσει κανέναν αν αυτοί οι ίδιοι είναι πιο τυφλοί ή αν οι άλλοι βλέπουν πιο καλά.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Ένα άλλο στοιχείο που – πολύ ισχυρό αυτή τη φορά – είναι το φαινόμενο των επιθανάτιων εμπειριών που καταγράφονται κάθε χρόνο. Είναι εμπειρίες ανθρώπων που έφτασαν στο χείλος του θανάτου(ή του γκρεμού αν προτιμάτε)και επέστρεψαν στη ζωή.

Μάλιστα πολλοί από αυτούς, πριν από τέτοιες εμπειρίες δεν πίστευαν στο Θεό και μετά άλλαξαν ριζικά στάση στο θέμα αυτό. Είναι εμπειρίες που αδυνατεί να τις εξηγήσει ο υλισμός, ο ορθολογισμός και η αθεΐα ενώ προκειμένου να τις μειώσουν προσπαθούν να βρουν χαζές ερμηνείες πως πρόκειται για είδος παραίσθησης ή ψευδαίσθησης μην μπορώντας όμως να πουν για πληροφορίες που γνώριζε ο «παθών» όσο ήταν σε αυτή την περίεργη κατάσταση(όπως για αυτά που έλεγε κάποιος που προσπαθούσε ενώ τον κάνει καλά)

Η μέθοδοι δυστυχώς του υλισμού περιορίζονται στον τομέα της ύλης. Αλλά αυτό δεν είναι το μεγάλο «δυστυχώς». Το μεγάλο «δυστυχώς είναι πως προσπαθούν οι υλιστές να ερμηνεύσουν όλο το σύμπαν(ακόμα και το άυλο)με όρους και λογικές που νομίζουν πως ισχύουν παντού.

Αλλά αυτό φυσικά είναι το μεγάλο λάθος τους.

Όταν λοιπόν κάποιος βλέπει πως υπάρχει επιβίωση μετά το θάνατο δεν πρέπει να θεωρείται ηλίθιος ούτε κάποιος από τον υλιστή. Ίσως θα έπρεπε να γίνεται μάλιστα το αντίθετο. Άλλωστε ποιος μας λέει πως έχουν ανακαλυφτεί όλοι οι νόμοι που διέπουν το σύμπαν και ειδικά το ‘αόρατο σύμπαν’ που ενοικούν οι ψυχές;;;

Ποιος μας λέει πως οι κόσμοι που δεν βλέπουμε δεν μας βλέπουν αυτοί;;;

Και τελικά, ποιος μας λέει πως χανόμαστε για πάντα με το θάνατο;;;

Αν οι αισθήσεις μπορούν να εξαπατηθούν από διάφορες ουσίες τότε ποιος μπορεί να μας πει με ασφάλεια πως το ορατό σώμα μας είναι ο πραγματικός μας εαυτός;;; Αν δεν είναι και είναι η ψυχή ο εαυτός μας, τότε δεν χανόμαστε, αλλά χάνεται μονάχα αυτό που για χρόνια τρέφαμε με φαγητά. Χάνεται κάτι το οποίο συντηρούσαμε αλλά υπόκειται στη φθορά και την παροδικότητα. Είναι κάτι έρμαιο του χρόνου και των νόμων της φύσης αφού το κρύο, η ζέστη, η υγρασία, η βροχή, το χαλάζι, το χιόνι, η ομίχλη μεταβάλουν με διαφορετικό τρόπο τα αισθητήρια όργανα – και η μεταβολή είναι ίδιον των θνητών ουσιών αλλά όχι της ψυχής.

Έτσι λοιπόν, ολ’ αυτά, συνηγορούν πως δεν γίνεται να χάνεται κανένα ον με το θάνατο. Η φύση λειτουργεί με την οικονομία και δεν θα ήταν οικονομία να χάνονται όντα ούτε θα ήταν οικονομία να δημιουργεί καινούργια για να αντικαταστήσει τα παλιά. Η μετενσάρκωση αποδεικνύει της συνέχεια της ζωής, πως η ζωή είναι μια αλυσίδα χωρίς να καταστρέφεται οριστικά τίποτα.

Ο θάνατος πρέπει να ειδωθεί μόνο ως μεταβολή της συνείδησης. Ως μεταβολή της επίγνωσης, πως είναι η κατάσταση που έχουμε επίγνωση από έναν πιο λεπτοφυή κόσμο. Το ότι δεν αποδεικνύεται αυτό με μηχανήματα ή όργανα μετρήσεων είναι, κατά τον γράφοντα, και η απόδειξη γι’ αυτά που λέγονται.

Πολλοί ίσως προσπαθήσουν να ανατρέψουν ή να χλευάσουν τα ανωτέρω επιχειρήματα και πολλοί ίσως μιλήσουν με πολύ επιθετικά λόγια σε όλα τα παραπάνω.

Σε αυτούς απαντώ με μια φράση της Τζωρτζίνας Ταμπακάκη:

«Δεν είναι πιο ελεύθερος αυτός που κρατά τις αλυσίδες του από κείνον που τις σέρνει.»

Έτσι, κριτές των λεγόμενών μου, απαλαχτείτε πρώτα απ’ τις δικιές σας αλυσίδες πριν μιλήσετε με μαύρα λόγια για μένα.

Να ξέρετε πως το μέλλον δε θα έρθει με το σκοτάδι σας αλλά καβάλα στο φως ενός κεραυνού.