Η ΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΟΕΙΔΗ
SANCTUS SANCTORUM
Η Λαίδη του Άβαλον ήταν στεναχωρημένη.
Βρισκόταν στα όμορφα δώματά της τα οποία γέμιζε με πανέμορφα ξύλινα έπιπλα. Ω, ναι!!! Της άρεσαν τα ξύλινα έπιπλα, της άρεσε να διακοσμεί τους χώρους. Πάντα το χε αυτό.
Όμως η Μίνα ένιωθε πως η ζωή της, της είχε προσφέρει μια ολόκληρη διαστημική κομητεία αλλά και πάλι δεν ένιωθε καλά. Ο Πλανητοειδής της ήταν μια χρυσή φυλακή, ένα χρυσό κλουβί, και αυτή απλώς το καναρίνι που κατοικούσε μέσα εκεί. Έπρεπε να βρει τι είναι αυτό που της έλειπε.
Κοίταξε έξω από την τζαμαρία της υπέροχης βιβλιοθήκης της. Σε ένα σημείο κρεμόταν ένας αυθεντικός πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ που ονομαζόταν «Μνήμη». Γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε. Ήταν σκεφτική. Μετά πάλι έκανε, με το ίδιο στοχαστικό ύφος, πήγε πάνω – κάτω στην υπερ – πολυτελή της σάλα δυο – τρεις φορές.
«Το βρήκα!!!» έκανε.
Πάτησε ένα κόκκινο κουμπί σε κάτι που έμοιαζε με θυροτηλέφωνο και είπε:
«Ετοιμάστε μου το μονοθέσιο διαστημόπλοιο ‘Λύρα – 17’ . Θέλω καύσιμα ως τον πλανητοειδή Sanctus Sanctorum.»
«Μάλιστα Μυλαίδη μου» είπε μια φωνή.
Η Λαίδη ξαναπλησίασε στον πίνακα «Μνήμη» σα να είχε προηγούμενα μαζί του.
«Θα σε νικήσω» του είπε σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά στα στήθη της – μια κίνηση που έκανε πάντα όταν ήταν βέβαιη για κάτι. Κοίταξε καλά τα χρώματα του πίνακα. Το βλέμμα της τώρα ήταν τόσο δυνατό που δε μπορούσες να μην το καταλάβεις. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, τα ξανθά μαλλιά της είχαν και αυτά μια αύρα δύναμης. Έμοιαζε με μια πανίσχυρη Θεά!!!
Την πλησίασε ένας εξαιρετικά καλοντυμένος κύριος. Της υποκλίθηκε βαθιά.
«Μυλαίδη μου, το σκάφος σας είναι έτοιμο. Μπορείτε να αποβιβαστείτε και τώρα άμα θέλετε.»
«Πολύ γρήγορα το ετοιμάσατε» είπε η Λαίδη.
«Δεν είχατε ξοδέψει πολλά καύσιμα στο τελευταίο σας ταξίδι» είπε ο υπηρέτης που σηκώθηκε από την υπόκλισή του.
«Θα πάω στον πλανητοειδή Sancta Sanctorum.»
«Πρέπει να σας πληροφορήσω όμως Μυλαίδη μου πως σήμερα ο Πλανητοειδής Ποεοτά κάνει διαστημική διαδήλωση και θα αποκλείσουν την ζώνη γκλάμουρ. Διαδηλώνουν για τις μαζικές απολύσεις που κάνει ο Βαρόνος Μαντ – Ελ στον πλανητοειδή Κάρμεν.»
«Όπώτε σημαίνει πως πρέπει να πάω μέσω Του πλανητοειδή Νέα Αλάμπρα. Δεν πειράζει θα κάνω και μια μικρή βόλτα. Τα καύσιμα θα φτάσουν;;;»
«Ναι Μυλαίδη μου, σας βάλαμε και παραπάνω ώστε να έχετε και περίσσευμα σε περίπτωση ανάγκης.»
Η Μίνα μπήκε σε ένα φουτουριστικό γυάλινο κυλινδρικό ασανσέρ μαζί με τον υπηρέτη της και πάτησε ένα κουμπί που θα την πήγαινε στους κάτω ορόφους. Εκεί ένας άλλος υπηρέτης γυάλιζε το σκάφος και κάποιος πάλι συγχρόνως έλεγχε διάφορα ηλεκτρονικά συστήματα.
«Όπως βλέπετε οι διαταγές σας εκτελέστηκαν αμέσως.»
«Πολύ χαίρομαι» Είπε η λαίδη του Άβαλον.
Ο υπηρέτης που έλεγχε τα διάφορα ηλεκτρονικά του σκάφους γύρισε το βλέμμα του προς τη Μίνα. Πλησίασε, έκανε μια βαθιά υπόκλιση και έδωσε αναφορά.
«Μυλαίδη μου, όλα από τεχνικής άποψης είναι στην εντέλεια. Πρέπει όμως να σας επισημάνω πως το σύστημα N-Opain 2.1 χρειάζεται αναβάθμιση ώστε να λειτουργεί καλύτερα. Τα υπόλοιπα συστήματα είναι εντάξει.»
Η Μίνα φάνηκε ικανοποιημένη. Μπήκε στο σκάφος και έβαλε μπροστά τα κύρια όργανα. Ο ήχος της μηχανής άρχισε το βαρύ θόρυβο που έκαναν όλα τα σκάφη της κατηγορίας Fe – el ΕEΝ.1.
To τζάμι του μονοθέσιου έκλεισε από πάνω της και ένας υπηρέτης κατέβασε ένα μοχλό. Η πόρτα του διαστημικού γκαράζ άνοιξε μπροστά της και φάνηκε η απεραντοσύνη του διαστήματος. Η Μίνα πάτησε κάποια κουμπιά με μεγάλη προσοχή και μετά πάτησε την ένδειξη «Διαλέξτε ταχύτητα». Διάλεξε μια ταχύτητα και το σκάφος έφυγε από διαστημικό γκαράζ του πλανητοειδή Άβαλον.
Τώρα ήταν πάλι ανάμεσα στα αστέρια. Πολύ της άρεσε αυτό το αίσθημα. Ήταν ένα απαλό αίσθημα που σου γέμιζε τα σώψυχά σου με ένα φως που δε μπορούσες να περιγράψεις. Εκείνη η ψυχολογική φουρτούνα που τόσες φορές ένιωθε μες στα υπερπολυτελή δώματά της εξαφανιζόταν όταν οδηγούσε το σκάφος της. Έβλεπε τον όμορφο γαλαξία ΝGC 4456, το διπλό άστρο του Μελωδού, τον αστερισμό του ζωγράφου.... όλα την έκαναν στο διάστημα να μην υπάρχει άγχος ή έννοια. Της απάλυναν όσα ένιωθε, όσα την έθλιβαν.
Τώρα περνούσε δίπλα από τον πλανήτη Άρχων. Ο Πλανήτης είχε γιγάντιο μέγεθος και παραβαλλόταν από πανέμορφους χρωματιστούς δακτύλιους. Γύρω του καμιά εικοσαριά φεγγάρια ήταν σε τροχιά. Τι φανταστικοί κόσμοι!!! Κάποια στιγμή ίσως να αγόραζε κάποιον από αυτούς. Πολύ θα ήθελε να κοιτάει από το παράθυρο της αυτή την παραμυθένια θέα.
Άφησε πίσω της τον όμορφο πλανήτη Άρχων και είδε μπροστά της την περιοχή που είχαν κλείσει εκείνοι από τον πλανητοειδή….δεν θυμόταν πως τον έλεγαν τον πλανητοειδή που έκανε διαμαρτυρία. Ευτυχώς οι υπηρέτες της, της είχαν δώσει αρκετά καύσιμα ώστε να πάει από άλλου.
Έστριψε αριστερά και πήγε προς την κατεύθυνση του πλανητοειδή Νέα Αλάμπρα. Εκεί κοντά είδε και τον πλανητοειδή Ηνίοχος – ένας πλανητοειδής που απ’ όσο θυμόταν είχε αγοράσει η Υπερ - διαστημοναύαρχος Τζωρτζίνα.
Έμεινε λίγο σε αυτή την πορεία και μετά έκανε πάλι δεξιά έχοντας τώρα πλέον πίσω της την περιοχή που είχαν αποκλείσει οι κάτοικοι του ποεοτά. Ναι, έτσι λεγόταν ο πλανητοειδής που είχε ξεχάσει. Τώρα μπορούσε να πάει στον Sanctus Sanctorum. Έβαλε τις συντεταγμένες, πήγε στο μενού «αυτόματος πιλότος», τις αποθήκευσε και πάτησε το κουμπί «έναρξη διαδικασίας αυτόματης πλοήγησης». Η χειροκίνητη πλοήγηση έκλεισε αυτόματα. Χαλάρωσε. Τώρα μπορούσε να κοιτάξει ένα φυλλάδιο που είχε πάρει μαζί της για τον Sanctus Sanctorum.
Είδε το όμορφο ιλουστρασιόν εξώφυλλό του. Είχε μια γιγαντιαίων διαστάσεων ορθόδοξη εκκλησία. Οι τρούλοι της ήταν καλυμμένοι από το υπερπολύτιμο και σπανιότατο μέταλλο «Συγχόρδιαν», 100 φορές πιο πολύτιμο από το χρυσαφί.
Το εξώφυλλο έγραφε:
«Όλα για τον πλανητοειδή Sanctus Sanctorum. Μάθετε πότε αποικίστηκε πρώτη φορά, ποιοί ήταν οι πρώτοι του κάτοικοι, πως διαμορφώθηκε, ποια είναι η σημερινή του κατάσταση, τι διπλοματικές σχέσεις έχει με το υπόλοιπο σύμπαν. Μάθετε επίσης – τη Γεωγραφία του, τις επιχειρήσεις που υπάρχουν σ’ αυτόν, πως μπορείτε να κάνετε δωρεές στον Sanctus Sanctorum.»
Ξεφύλισσε το φυλλάδιο. Το μάτι της έπεσε στην ιστορία του. Εκεί έγραφε:
«Sanctus Sanctorum ή Άγια των Αγίων. Ο πλανητοειδής αρχικά άνηκε σε ένα πλούσιο μεγιστάνα οποίος ήταν πολύ θρήσκος και έτσι τον χάρισε στο Άγιο Όρος που εκείνη την εποχή(πριν δηλαδή 10 χρόνια)έψαχνε για να επεκταθεί στο διάστημα. Ο Πλανητοειδής έμεινε αρχικά αδιαμόρφωτος και αχρησιμοποίητος λόγω της αντίθεσης του Αρχιεπισκόπου Πέτρου, ο οποίος αργότερα όμως αφορίστηκε για τον λόγο αυτό.»
Η Μίνα σήκωσε το βλέμμα και σκέφτηκε πόσο κακία ήταν αυτό. «Το να είναι κανείς αντίθετος για κάτι», σκέφτηκε, «δε πρέπει να είναι αιτία να σε αφορίσουν. Είναι υπερβολικά ακραία αντίδραση.»
Ξανάριξε το βλέμμα της στο φυλλάδιο.
«Ο Πλανητοείδης λοιπόν, είναι ουσιαστικά ένα διαστημικό Άγιο Όρος, αλλά φυσικά αυτό μπορούν να το επισκεφτούν και γυναίκες. Τα περίφημα όμορφα και γραφικά μοναστήρια του είναι ξακουστά σε όλα τα γνωστά μέρη του διαστήματος.»
Γύρισε τη σελίδα και κοίταξε στις φωτογραφίες πρόσωπα ιερέων. Κάποιοι ήταν σε στάση προσευχής. Ένας άλλος φαινόταν μπροστά από ένα κρυστάλλινο τέμπλο. Κάποιος άλλος πάλι ήταν ανφάς και φαινόταν να αχνογελάει. Σε μια άλλη πάλι σελίδα πρόσεξε την τομή της πιο σπουδαίας εκκλησίας του πλανητοειδή, της Μονής Αστερίωνα. Από μόνη της είχε δώδεκα τρούλους, και ήταν πραγματικό αρχιτεκτονικό θαύμα. Το φυλλάδιο έγραφε ότι είχαν συνεργαστεί 100 αρχιτέκτονες απ’ όλο τον γνωστό γαλαξία.
Μια ένδειξη αναβόσβησε σε κάποια πράσινη οθόνη στα δεξιά της Μίνας. «Προσέγγιση Πλανητοειδούς. Σε 10 λεπτά αναλαμβάνετε χειροκίνητο έλεγχο.» έγραφε
Η Μίνα κοίταξε από το τζάμι του πιλοτήριου μπροστά της και είδε τον πλανητοειδή. Ήταν όπως ακριβώς το περιέγραφε το φυλλάδιο. Παντού έβλεπες εκκλησίες!!!
Ήταν καταπληκτικός!!!
Κάποιοι τρούλοι που γυάλιζαν, ίσως λόγω του υλικού απ το οποίο ήταν φτιαγμένοι. Μεγάλα καμπαναριά, ψηλά σαν ουρανοξύστες, σε έκαναν να σκέπτεσαι πως γίνεται μέσα σε τόσα λίγα χρόνια και φτιάχτηκαν τόσα πολλά.
Ο θαυμασμός της σταμάτησε όταν πρόσεξε πως η οθόνη της έλεγε να αναλάβει τον χειροκίνητο έλεγχο. Τα 10 λεπτά είχαν περάσει.
Άρχισε να κουμαντάρει τώρα η ίδια το σκάφος, και με έμπειρες κινήσεις το προσγείωσε στον διαστημικό αερολιμένα του πλανητοειδή που είχε ειδικές επεκτάσεις για τους πολλούς επισκέπτες του.
Βγήκε από το σκάφος της. Ένας πολύ ευγενής καλόγερος την πλησίασε αμέσως.
«Καλώς ήρθατε στον Sanctus Sanctorum, τα Άγια των Αγίων. Ο Θεός είναι μαζί με τον κάθε πιστό που επισκέπτεται αυτόν τον ιερό τόπο.»
«Πάτερ…»
«Τέκνον μου, άφησε με να τελειώσω, Ότι και αν ήλθες να κάνεις εδώ θα θαυμάσεις την απόλυτη αρμονία, τη ιερότητα που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στο διάστημα».
Η Λαίδη του Άβαλον άρχισε να σκέφτεται πως δεν ήταν αληθινός παπάς. Ίσως κάποιος ξεναγός που απλά εκθείαζε τον πλανητοειδή. Ποιος ξέρει πόσες και πόσες φορές είχε πει ίδια λόγια. Το στόμα του έτρεχε ροδάνι λες και τα χε πει χιλιάδες φορές.
«…και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που κανένα άλλο συγκρότημα διαστημικών εκκλησιών δεν έχει αυτή την αίγλη που έχουμε εμείς εδώ.»
Η Μίνα αυτή την φορά τον σταμάτησε για τα καλά. Κατάλαβε ότι κάτι ζητούσε αυτός.
«Tι δουλεία κάνεις;;;» του είπε
«Είμαι ιερέας στη μονή…»
«Την αληθινή σου δουλειά.» είπε κοφτά η Μίνα
«Είμαι ξεναγός»
Όπως το χε φανταστεί. Του έδωσε 100 διαστημό – δηνάρια για τις πληροφορίες που της είχε δώσει και κείνος έφυγε ικανοποιημένος.
Προχώρησε κανά τέταρτο σε έναν πολύ καλοφτιαγμένο δρόμο.
Την ηρέμησε πολύ το περπάτημα σχεδόν όσο η θέα του τεράστιου πλανήτη Άρχων με τους χρωματιστούς δακτύλιούς του. Όμως δεν είχε φτάσει στο σκοπό της ακόμη.
Στο τέλος του δρόμου είδε μια πολύ όμορφη εκκλησία. Ήταν η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου του Διαστήματος. Μπήκε μέσα.
Ήταν μαγεία. Ο χώρος ήταν φανταστικός γεμάτος κρυστάλλινες εικόνες αλλά και παλιές κλασικές αγιογραφίες.
Κάπου είδε τον Ιερέα του Ναού. Ήταν ντυμένος με ασημένια άμφια – τα άμφια του διαστήματος. Τον πλησίασε.
«Πάτερ…» είπε ταπεινά η Μίνα.
«Τι είναι τέκνον μου;;; Τι έχεις;;;»
«Θα ήθελα να εξομολογηθώ»
«Μάλιστα. Τι έχεις κάνει;;;»
«Αυτό είναι το θέμα. Δε ξέρω αν έχω κάνει κάτι κακό αλλά νομίζω πως έχω παραλείψει κάτι σπουδαίο, κάτι που θα έπρεπε να κάνω.»
Η Ιερέας και η Μίνα κατευθύνθηκαν στο εξομολογητήριο.
«Λοιπόν….πες μου αλήθεια τι έχεις.» είπε ο ιερέας»
«Μα αλήθεια δεν ξέρω.» επέμενε η Μίνα. Και συνέχισε: «Αισθάνομαι μόνο πως ζω σε μια χρυσή φυλακή που δε μου δίνει τίποτα. Νιώθω πως πρέπει να εκπληρώσω ένα καθήκον που δεν έχω κάνει. Αυτό είναι αμαρτία;;;»
«Κάτι που δεν έχεις κάνει δεν είναι αμαρτία. Η κατά λάθος παράλειψη ενός πράγματος συγχωρείται.»
«Αλήθεια;;;»
«Φυσικά.»
Η Λαίδη του Άβαλον ρώτησε:
«Είναι και η θλίψη δοκιμασία από το Θεό»
«Ο Θεός μας δοκιμάζει με πολλούς τρόπους.» είπε αινιγματικά ο ιερέας.
«Ακόμα και με την θλίψη;;;» ξαναρώτησε η Μίνα.
«Ακόμα και μ’ αυτήν. Η Αντίδραση της Ψυχής μας δείχνει πόσο κοντά είμαστε στο Θεό.»
«Δηλαδή;;;»
«Δηλαδή, πως η πίστη χρειάζεται. Είναι απαραίτητη για να προχωρήσεις, να δώσεις σημασία στα σημαντικά, αυτά που είναι πάνω σου.» είπε ο ιερέας.
«Πως μπορώ να το δείξω αυτό στο Θεό;;;»
«Κάθε πράξη είναι απόδειξη αν πιστεύεις σε αυτόν ή όχι. Κάθε τι παίζει τη σημασία του, όπου και αν είσαι.»
Η Λαίδη του Άβαλον φάνηκε να το σκέφτεται λίγο αυτό σιωπηλά.
«Είστε καλά;;;» ρώτησε ο ιερέας.
«Α…εεεε… ναι, απλά σκεφτόμουν μια στιγμή αυτό που μου είπατε» έκανε κάπως αμήχανα η Μίνα.
«Έχετε κάποιο μέρος με εικόνες στο σπίτι σας;;;»
Η Μίνα φάνηκε να σκέφτεται. Δεν είχε, όχι δεν είχε. Αυτή ήταν η «αμαρτία της». Είχε χώρους για τα πάντα. Είχε χώρους με σάουνα, πισίνες, μασάζ, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, στούντιο ζωγραφικής, στούντιο γλυπτικής, κινηματόγραφους, αίθουσες που χόρευε και δεν είχε αυτό!!!
«Όντως δεν έχω!!!»
«Παράπτωμα.» είπε αυστηρά ο ιερέας
«Μπορώ να το διορθώσω, ναι μπορώ» είπε η Μίνα
«Αν μπορείτε, τότε είναι σα να μην έχει συμβεί τίποτα»
«Αλήθεια λέτε;;;»
«Μα….ναι»
Η Μίνα ήταν πολύ χαρούμενη. Πλήρωσε τον ιερέα και έφυγε χαρούμενη.
Όταν είχε μπει στο μονοθέσιο διαστημόπλοιό της ήταν ακόμη χαρούμενη.
Η Μίνα είχε βρει το «καθήκον» που δεν είχε εκπληρώσει.
Απογειώθηκε από τον πλανητοειδή.
Όλο το σύμπαν τώρα της φάνηκε πιο ζωντανό, πιο εύθυμο.
«Όλοι πρέπει να έχουμε ένα χώρο για το Θεό» μονολόγησε.
Η Καρδία της πάντα αγαπούσε το Θεό και τώρα ήθελε να το αποδείξει.
Πρώτα θα περνούσε όμως από τον Πλανητοειδή Ηνίοχο. Ήθελε να δει τη φίλη της την Τζωρτζίνα.
ΤΕΛΟΣ Α’ ΜΕΡΟΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου