Η ΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΟΕΙΔΗ SANCTUS SANCTORUM ΜΕΡΟΣ Β’

Η ΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΟΕΙΔΗ

SANCTUS SANCTORUM

ΜΕΡΟΣ Β’

Άνοιξε με κόπο τα μάτια της.

Πονούσε, στ’ αλήθεια πονούσε πολύ.

«Τι…πού.. πού βρίσκομαι;;;» μονολόγησε όσο ακόμη ήταν πεσμένη μπρούμυτα.

Άρχισε να θυμάται. Είχε πάει στον πλανητοειδή Sanctus Sanctorum, ένα είδος «Άγιου όρους του διαστήματος». Ναι. Τώρα θα πήγαινε στη φίλη της τη Τζωρτζίνα που την εκτιμούσε απεριόριστα.

Θυμήθηκε!!!!

Την χτύπησε ένας αστεροειδής που είχε βγει από την τροχιά του.

Όλο το δεξιό πτερύγιο του σκάφους της είχε καταστραφεί πριν προφτάσει να κάνει οτιδήποτε.

Σηκώθηκε να δει τι μπορούσε να κάνει.

Είχε ναυαγήσει σε έναν έρημο πλανητοειδή στην περιοχή του ΚΗΦ - 1

Στο αριστερό χέρι είχε μια πληγή κατά μήκος του βραχίονα. Ο πόνος ήταν τρομερά ενοχλητικός αλλά έπρεπε να τον υποφέρει, δεν γινόταν αλλιώς. Πήγε στο σκάφος της. Παντού υπήρχαν συντρίμμια. Η δεξιά του πλευρά είχε σπάσει σχεδόν όλη από τον αστεροειδή και το φτερό είχε πέσει κάπου δυο μέτρα πιο πέρα. Τώρα ευχόταν να είχε παρακολουθήσει καλύτερα τα μαθήματα μηχανολογίας διαστημο – σκαφών  που είχε πάρει παλιότερα, τι να γίνει όμως, την είχε κερδίσει η ζωγραφική που όμως εκείνη τη στιγμή δε της χρησίμευε σε κάτι. Βρήκε την εφεδρική μπαταρία του σκάφους. Ήταν εντελώς ακεραία!!! Η Λαίδη είχε μια ιδέα που αν πετύχαινε θα ήταν η σωτηρία της. Πήρε την μπαταρία και βρήκε που ήταν τα καλώδια που τροφοδοτούσαν ρεύμα τη μηχανή. Ήλπιζε βέβαια πως αυτά ήταν. Αν χάλαγε την μπαταρία θα ερχόταν το τέλος της.

Με ιδρώτα στο πρόσωπο πήγε να συνδέσει τα καλώδια στον ασύρματο.

Τα τοποθέτησε και λειτούργησε.

Η Μίνα πάτησε τον κωδικό διάσωσης εκτάκτου ανάγκης που είχε ορίσει το Διαγαλαξιακό Υπουργείο Μεταφορών. Μα αλήθεια ποιος θα ήταν κοντά στην περιοχή αυτή για να τη σώσει. Τη έπιασε πάλι η απελπισία. Ίσως να μην ερχόταν κανείς. Ίσως να κατανάλωνε τη μικρή ατμόσφαιρα του πλανητοειδή πριν την βρουν και φυσικά τότε θα ήταν αργά!!!

Κάθισε σταυροπόδι με σκυμμένο το κεφάλι.

«Έχω αυταπάτες» είπε μόνη της.

Κοίταξε το τραχύ έδαφος, τις γκρίζες πέτρες και τα συντρίμμια του σκάφους της που ήταν πεταμένα δω και κει.

Η καρδιά της είχε μέσα της μια μαυρίλα.

«Μήπως με μισεί ο Θεός επειδή δεν είχα μέρος γι’ αυτόν στο Άβαλον;;;»

Ρώτησε τον εαυτό της. Και μετά σκέφτηκε. Μάλλον δε μπορεί να είναι αυτό!!! Ο Θεός είναι καλός με όλα τα όντα. Αλλά γιατί να συμβεί αυτό σε μένα;;;»

Η Μίνα μονολογούσε.

«Απ’ την άλλη βέβαια, δε θα ήθελα να συμβεί αυτό και σε κάποιον άλλο, όχι είναι μεγάλη κακία.»

Σηκώθηκε και πήγε στα μισοκατεστραμμένα όργανα του σκάφους. Αν η ενδείξεις ήταν σωστές, οι ατμόσφαιρα του πλανητοειδή είχε πέσει στο 50% από την ώρα που προσγειώθηκε σ’ αυτόν ανώμαλα.

Σε μια στιγμή κοίταξε στο κενό του διαστήματος. Ήταν ένα σωστικό σκάφος που είχε πιάσει το σήμα της!!! Είχε σωθεί!!!

Η Μίνα άνοιξε ένα φως του σκάφους να τους κάνει σήμα.

Την είδαν!!!

Το σωστικό είχε σχήμα οβάλ και πάνω του έγραφε «SAN SALVATOR».

Όλα τα σωστικά έγραφαν αυτή την επιγραφή. Ήταν θεσμός που είχε καθιερώσει το Διαγαλαξιακό Υπουργείο Έκτακτων Κλήσεων του Πολίτη.

Δυο νοσοκόμοι πήραν τη Μίνα μέσα όπως – όπως.

«Πάμε. Η περιοχή συντριβής του σκάφους σας έχει καταγραφεί. Ότι θέλετε απ’ αυτό θα έρθετε αργότερα να το πάρετε.»

Η Λαίδη του Άβαλον δεν αντέδρασε. Άλλωστε δεν ήθελε να πάρει τίποτα!!!

Ο άλλος νοσοκόμος έβαζε γάζες στο αριστερό χέρι της Μίνας. Η Μίνα είχε χάσει πολύ αίμα, πάρα πολύ και μόνο αργότερα έμαθε σε πόσο κίνδυνο έβαλε τον εαυτό της που αγνόησε την πληγή της.

«Θε….θε.. θέλω να δω τη φίλη…»

«Ησυχάστε. Αργότερα θα δείτε όποιον θέλετε.» την διέκοψαν ενώ η Μίνα τραύλιζε από τους πόνους τη στιγμή που κάποιος τη έκανε μια ένεση.

Η Λαίδη ήθελε να δει τη Τζωρτζίνα μα δεν είχε προφτάσει να το πει.

Η ένεση ήταν υπνωτική για να καθησυχάσει όλο τον οργανισμό από τα σοκ που πέρασε.

Κοιμήθηκε πριν καν το καταλάβει. Οι γιατροί σφράγισαν την πόρτα του σωστικού και απογειώθηκαν.

Σ’ όλο το ταξίδι η πληγωμένη και υπνωτισμένη η Μίνα ονειρευόταν πως ήταν στον SANCTUS SANCTORUM. Αρχικά είδε έναν άγγελο, ένα λευκό όμορφο άγγελο όλο φως. Το περιβάλλον ήταν μια εκκλησία που με πάρα πολλά βιτρό. Κάποια έδειχναν την Αγία Δαμασκηνή του Πλανήτη Αετός – 2. Κάποια άλλα έδειχναν Αγίους που πλέον είχαν σχεδόν ξεχαστεί. Το βλέμμα της συνάντησε αυτό του αγγέλου.

«Ησύχασε. Είμαι ο Φύλακας Άγγελός σου. Δε χρειάζεται να φοβάσαι. Η πηγή της σύγκρουσης είσαι εσύ Μίνα. Φέρνεις αντιστάσεις και κάθε αντίσταση δημιουργεί ένταση. Κάθε ένταση δημιουργεί πόνο, δυστυχία. Αυτό είναι που νιώθεις συνέχεια, γι’ αυτό νιώθεις ανικανοποίητη. Αυτό είναι το χρέος που έχεις να κάνεις στον εαυτό σου. Εξάλειψε την σύγκρουση, την αντίσταση. Άσε την καρδιά σου να είναι διάφανη».

Μετά η εικόνα άλλαξε. Είδε τον παπά που της έλεγε

«Μακάριοι οι αναζητούντες τον Θεό μες στην Καρδιά του Αιθερικού Διαστήματος»

Όμως το όνειρο με τον παπά δεν κράτησε πολύ και ένα άλλο πήρε τη θέση του.

Ήταν ένας τεράστιος τροχός που πάνω του ήταν δεμένοι αναμμένοι πυρσοί.

Τον τροχό τον γύριζαν δυο ημίγυμνοι άντρες. Και δίπλα τους υπήρχαν δυο άγγελοι με ρομφαίες. Ο Ένας πλησίασε τη Μίνα και της είπε:

«Ιδού ο τρομερός τροχός του Κάρμα. Κάθε μας πράξη, είναι αυτό που εσύ αναρωτιέσαι ‘γιατί μου συμβαίνει’.»

Η Μίνα φάνηκε σα να τρόμαξε με αυτόν τον άγγελο. Η έκφραση του προσώπου του ήταν τόσο μα τόσο έντονη. Είχε κάτι το ανυποχώρητο.

«Ξύπνα αγάπη μου» άκουσε ξαφνικά. Ήταν μια οικεία φωνή.

Άνοιξε τα μάτια της και ξύπνησε.

Ήταν ανάσκελα στο κρεβάτι του κέντρου σωματικής θεραπείας του Άβαλον. Πήγε να πιάσει το κεφάλι της που το έβρισκε βαρύ αλλά ένιωθε κουρασμένη, ακόμη και για αυτή την απλή κίνηση. Στο καρτελάκι, στο χέρι της, υπήρχε το «Α» μέσα στον κόκκινο σταυρό – το σήμα που είχε σχεδιάσει η ίδια για το κέντρο σωματικής θεραπείας.

Μπροστά της ήταν η κόρη της και ο άντρας της.

«Όλο περιπέτειες σου τυχαίνουν μαμά» είπε με χαμόγελο η κόρη της Μίνας, και έπεσε καταπάνω της να την φιλήσει.

«Ναι, όλο περιπέτειες. Αλλά αυτό μου γινόταν γιατί αντιστεκόμουν στον ίδιο μου τον Εαυτό.» είπε αινιγματικά.

«Τι εννοείς;;;» τη ρώτησε ο άντρας της

«Τίποτα. Αυτά είναι μυστικά που τα ξέρει ο φύλακας άγγελός μου και ο Εαυτός μου.»

ΤΕΛΟΣ