Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ, Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ, Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΜΥΗΣΗ

ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(εσωτερισμός)

Πρόλογος

Ο Γράφων δεν επιθυμεί να κλονίσει κατά κανένα τρόπο την πιστή οποιοδήποτε Χριστιανού ανεξαρτήτως δόγματος. Δεν επιθυμεί επίσης να προκαλέσει θυμούς ή δυσαρέσκειες ούτε να διαταράξει την εσωτερική γαλήνη οποιουδήποτε ανθρώπου. Οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να πιστέψει ή όχι τα παρακάτω «πιστεύω». Ο υποφαινόμενος θεωρεί γενικά πως αυτά που λέει πως ισχύουν. Το αν κάνει λάθος ή όχι ας το κρίνει ο αναγνώστης.

Η ανάσταση είναι μια αρχαία πεποίθηση όλων σχεδόν των λαών. Ο Διόνυσος, ο Ώρος,  ο Κρίσνα, ο Άδωνης, και πολλοί ακόμη Θεοί ήταν γνωστοί όχι μόνο για τις «Θεϊκές τους πράξεις»(‘θαύματα’, κατά τη χριστιανική ορολογία)αλλά και γιατί είχαν αναστηθεί. Πολλές τελετές, καλούμενες «Μυστήρια» είχαν φτιαχτεί προκειμένου να αποκαλύψουν στους λίγους τότε εκλεκτούς την αληθινή σημασία της Ανάστασης.

Όμως πίσω απ’ όλο αυτό το μυστήριο του Θανάτου και της Ανάστασης κρύβεται μια πανέμορφη και παμμέγιστη αλληγορία γεμάτη Αλήθειες για την Καρδιά και Πνεύμα μας.

Ο Θάνατος – τουλάχιστον στη δύση – είναι ένα τελειωτικό γεγονός. Θεωρείται το σταμάτημα της ύπαρξης του ανθρώπου, το οριστικό τέλος, η εξαφάνιση του προσώπου που έζησε. Όμως στην Ανατολή, η Αληθινή διδασκαλία της επιβίωσης της Ψυχής όχι μόνο είναι κυρίαρχη αλλά πάει ακόμη παραπέρα και λέει πως η Ψυχή περνά μετά τη ζωή σε άλλο σώμα, ένα πολύ αληθινό γεγονός που ονομάζεται «μετεμψύχωση»(αν και προσωπικά προτιμώ τον πιο σωστό όρο «επανενσάρκωση», αφού δηλώνει τη ‘βουτιά’ της Ψυχής μέσα στη «σάρκα»).

Όμως ο άνθρωπος θα ήταν αδύνατο να ζει τόσες ζωές χωρίς να προοδεύει. Ο Άνθρωπος βελτιώνεται σε κάθε ζωή και κάποια στιγμή φτάνει μπρος στο σκαλοπάτι της μύησης, μπρος στη θύρα απ’ όπου η συνείδησή του επεκτείνεται πιο πολύ από ποτέ και ουσιαστικά η μύηση είναι ο «Θάνατος του Παλιού».Συγκρατήστε αυτή τη φράση.

Όπως όμως ίσως φανταστήκατε υπάρχουν πολλές μυήσεις.

Να ποιες είναι αυτές που θα μας απασχολήσουν εδώ:

1.     Η τέταρτη μύηση – η σταύρωση.

2.     Η Πέμπτη μύηση – η ανάσταση

Ο σταυρός, ως σχήμα, είναι η αναδίπλωση του σχήματος του κύβου που ο κύβος συμβολίζει την ύλη. Αυτή η αναδίπλωση του κύβου – ύλης σημαίνει την απελευθέρωση από τον κόσμο της μορφής. Ο Θάνατος πάνω στο σταυρό είναι η οριστική απόρριψη κάθε είδους ύλης.

Ο Μύστης που σταυρώνεται δεν είναι ένα ασυνείδητο θύμα όπως μας το έχει περάσει η Θεολογική εικονογραφία αλλά μια συνειδητή επιλογή, μια αναγκαία Θυσία ώστε να προχωρήσει πνευματικά μπροστά, και έτσι να μας πει πως όλοι χρειάζεται να γίνουμε «Χριστοί»(κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά).Όλοι λοιπόν σε κάποια προχωρημένοι ενσάρκωση θα σταυρωθούμε. Ο Γκοτάμα Βούδδας έλεγε μάλιστα πως «Και το μαχαίρι του φονιά θα γίνει Φως».

Για να γίνουν όμως όλα αυτά πρέπει να κάνουμε πρώτ’ από μια ανάλυση σχετικά με το τσάκρα της Καρδιάς.

Το τσάκρα της Καρδιάς(ένα ενεργειακό κέντρο στην αύρα του ανθρώπου στο ύψος της καρδιάς)μοιάζει με άνθος λωτού αποτελείται από δώδεκα πέταλα. Τα πέταλα έχουν τρεις σειρές. Τα εξωτερικά καλούνται «πέταλα της γνώσης», τα αμέσως επόμενα «πέταλα της αγάπης» και τα εσωτερικά «πέταλα της θυσίας».

Τα πρώτα που ανοίγουν είναι τα «πέταλα της γνώσης» και μετά τα «πέταλα της αγάπης». Τελευταία ανοίγουν τα «πέταλα της θυσίας».

Καταλαβαίνει κανείς πως δεν μπορεί να βιώσει την σταύρωση ο ίδιος πνευματικά  αν πρώτα δεν ανοίξει τα «πέταλα της θυσίας».

Μια λεπτομέρεια επίσης που έχει παρανοηθεί σαν είδος μαρτυρίου είναι το ακάνθινο στεφάνι. Κανείς Μύστης δεν υπόκειται σε μαρτύρια – όχι τουλάχιστον αν δεν το θέλει. Το ακάνθινο στεφάνι είναι η εικόνα – σύμβολο των ακτίνων του ήλιου. Άλλωστε ο Χριστός ήταν μια Ηλιακή φυσιογνωμία και όχι σεληνιακή όπως η Παναγία η οποία απεικονίζεται συχνά στις καθολικές εικόνας πάνω σε μια ημισέληνο.

Έτσι όλη αυτή η συμβολική είναι η αναπαραγωγή της γνώσης πως όλοι είμαστε επίγειοι Θεοί με κοιμισμένα, προς το πάρων, το ανώτερα στοιχεία μας.

Η δε λέξη «Διψώ»(που αναφέρεται πως είπε ο Χριστός στο σταυρό) σχετίζεται με την έννοια «της Δίψας για ενσάρκωση»(τρίσνα) αλλά εδώ από την αντίστροφη πλευρά, δηλαδή της «Δίψας για την επιστροφή στον πνευματικό κόσμο». Είναι , κατά μια έννοια, ο τελευταίος πόθος του Χριστού.

Επίσης η λέξη «ΣΤΑΥΡΟΣ» αν αναλυθεί σημαίνει το έκτο πεδίο όπου λαμβάνει χώρα η μύηση. Η ανάλυση της λέξης είναι λοιπόν ως εξής:

ΣΤ – ΑΥΡΟΣ

Το δε  «στ’» σημαίνει τον αριθμό 6, το πεδίο που όπως είπαμε διαδραματίζεται το μεγάλο γεγονός.

Η λέξη «αύρα» φαντάζομαι την αναγνωρίζετε οι περισσότεροι.

Όμως η λέξη ΣΤΑΥΡΟΣ έχει και μια άλλη ερμηνεία.

Ίσως προέρχεται και από το (ΕΙ)Σ ΤΑΥΡΟΣ δηλαδή «ΕΝΑΣ ΤΑΥΡΟΣ», αφού το σύμβολο του πανίσχυρου αυτού ζώου συμβόλιζε την στους αρχαίους χρόνους την ιδιότητα της ενόρασης.

Έτσι ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ υποδηλώνει τον ΕΝΟΡΑΤΙΚΟ, αυτόν που έχει ανοίξει τον τρίτο οφθαλμό ή για να τον πούμε αλλιώς, αυτόν που έχει ενεργοποιήσει συνειδητά το τσάκρα μεταξύ των φρυδιών, το κέντρο ajna όπως λέγεται στην ινδική ορολογία.

Είναι η Χριστική Κοσμοθέαση του Ενορατικού που γίνεται «θάνατος» για κάθε είδος «πλάνης».      

Ο δε θάνατος στον σταυρό σηματοδοτεί όχι το τέλος του ανθρώπου που έχει σταυρωθεί(και εσείς και εγώ μπορεί να σταυρωθούμε στο μέλλον σε κάποια ενσάρκωση) αλλά την «Αποκάλυψη του Πραγματικού» που δεν μπορεί να γίνει εφικτή στον φυσικό κόσμο, μες στο σώμα. Είναι η μετάβαση σε ένα Πύρινο Κόσμο(ότι και αν σημαίνει αυτό για εσάς)και πολύ πιο ζωντανό πεδίο από τον πεδίο της μορφής στο οποίο είμαστε.

Έτσι, ουσιαστικά, η Σταύρωση πρέπει να είναι γιορτή χαράς και όχι κλαυθμών.

Η δε Ανάσταση γιορτάζεται με χαρά μόνο και μόνο γιατί νομίζεται από τα πλήθη πως επανήλθε στη ζωή ο Χριστός. Το λάθος είναι πως ο θάνατος θεωρείται αντίθετο της ζωής είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Και η ζωή και ο θάνατος είναι το ίδιο. Τίποτα δεν αλλάζει. Είναι ακριβώς όπως περνάμε από την πόρτα για να περάσουμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο και φυσικά ένα Μύστης μπορεί να μπαινοβγαίνει από αυτή τη θύρα όποτε το θέλει, όχι όμως για έναν κοινό άνθρωπο που δεν έχει τα κλειδιά αυτής της γνώσης και που θα ήταν ούτως ή άλλως επικίνδυνα στα χέρια ενός αδαή.

Οι τελετουργικές λοιπόν αναπαραστάσεις αυτών των δυο μυήσεων ας γιορτάζονται όχι μέσα στο πόνο και την οδύνη αλλά μες στο γέλιο, την ευτυχία και την κατανόηση πως δεν υπάρχει καμία εξαφάνιση.

Αν ο θάνατος μπορούσε να «πεθάνει» απ’ τη ζωή δεν θα ήταν θάνατος ούτε και η ζωή θα ήταν ζωή αν μπορούσε να «πεθάνει» απ’ το θάνατο.

Μόνο η άγνοια και ο φόβος μας κάνουν να τρέμουμε την είσοδο στον πνευματικό κόσμο μέσω της θύρας του Θανάτου.

Μόνο η άγνοια καταστρέφει την όμορφη συμβολική διάσταση που έχει η μεγαλοπρεπής ιστορία της σταύρωσης – του γεγονότος αυτού που κάποτε όλοι θα βιώσουμε.

Τελικά όλοι θα δούμε «να σκίζεται το καταπέτασμα του Ναού» (το αιθερικό)για να απελευθερωθούμε ακόμη και από αυτό τον περιορισμό.

Η Θύρα της Απαλλαγής από τον Εγκλωβισμό είναι η μύηση, η δυνατότητα την ανύψωσής μας. Αν το καταλάβουμε πολύ καλά αυτό, αν δεν το νιώσουμε σα μια λογοτεχνική έκφραση ή σα μια έννοια της εξωτερικής ψυχολογίας ή σα μια ελπίδα, τότε και μόνο τότε θα προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι να σταυρωθούμε. Όχι παίρνοντας ένα σταυρό να σταυρωθούμε όπως κάνουν οι Φιλλιπινέζοι αλλά σε μία σταύρωση πνευματική, ουσιαστική που θα μας απελευθερώσει από το βασίλειο της ύλης.

Η ορθή προετοιμασία, οι αγνές σκέψεις, η φωτεινή καρδιά και ο καθαρός νους είναι τα απαραίτητα εφόδια για να φτάσει κανείς στο σκοπό αυτό.

Κλείνω με μια φράση του Διδάσκαλου Μορύα:

“Nα είσαι έτοιμος να πολεμήσεις. Με τις αγνές σκέψεις θα νικήσεις”

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ