ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Κάθε μέρα που ξυπνώ περιμένω κάτι άλλο, κάτι απρόσμενο, κάτι διαφορετικό, σκέφτομαι πως να αδράξω τη μέρα για να μήν μέ αδράξει αυτή πρώτη.Σκέφτομαι ότι το ξύπνημα μου μπορεί να μην σημαίνει τίποτα γιατί ο πονος είναι μες στη ζωή και κυριαρχει κάθε μέρα πάνω μας.Άλλες μέρες βλέπω τις το ξεκινημά της μέρας μου σαν ένα παραμύθι, σαν τους μύθους του Αισώπου που πίσω απ’ τις παιδιακίστικες ιστοριούλες που κρύβεται μια μικρη Αλήθεια, ένα νοημα που πρέπει να βρούμε, ένα νόημα σαν μια ανθισμένη μοναχικη αμυγδαλιά.
Αισθάνομαι πως ο κόσμος αυτος που υπάρχω δε καταλαβαίνει τα ίδια του τα αισθήματα.Αισθάνομαι τα χέρια μου όταν τα βάζω στο πρόσωπό μου και κλαίω, όταν είμαι μόνος κι’ομως ταυτόχρονα ξέρω ότι ο ίδιος ο κόσμος μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τι έχω εκείνη τη στιγμή.
Η Αγάπη ειναι μια ομόρφη αίσθηση ελευθεριας, κατι που θα σε κανει να ξεφυγει απ αυτο τον σκλαβομένο κοσμο που σε κραταει δέσμιο.Τα καταλαβαίνω ολ’αυτα, τα νιώθω μες την ψυχούλα μου που προσπαθώ να την επιβεβαιώσω κάθε μέρα με την δύναμη του εαυτού μου.Νίωθω ίσως ότι αν ήμουν τριαντάφυλλο δε θα με έκοβε κάνεις για να με χαρίσει στον έρωτα της ζωής του.Δεν θα είχα προορισμό, στόχο, μοίρα, πεπρωμένο, κισμέτ όπως λένε και οι τούρκοι!!!Μια ανάσα ελευθεριας είναι αρκετή για να δει κάνεις τη ομορφιά της, ένα συναίσθημα που θα το περιέγραφε κανείς σα θε’ι’κό.Αν μπορω να περιγράψω την αγάπη είναι κάπως έτσι.Με τις σκέψεις μου αναλογίζομαι το μέλλον μου.Ξερω ότι το μέλλον ειναι άγνωστο και ίσως θα ήταν ηλίθιο να το αναλογίζομαι αλλά το κάνω σαν να βλέπω μπροστά μου μια ανατολή γεμάτη χρυσαφένια και πορτοκαλοκκόκινα χρώματα.Ξερω επίσης ότι πολλοί θα νομίσουν ότι ολ’ αυτά φαίνονται απερίσκεπτα.Ισώς και να ναι έτσι!Δε ξέρω!!!Αν ξερω κάτι σίγουρα είναι πως η αγάπη στέκει περηφανα σ’αυτο το σύμπαν σαν ένας κέδρος.Ειναι αυτο που θέλει να μας μιλήσει, αυτό που οδηγάει την ψυχή μου, την ψυχή σου, την ψυχή όλων μας σε ένα πηγάδι για ξεδιψάσουμε.Μας οδηγάει σαν μια μουσική και ακούμε τις νότες που γυροφέρνουν δω και κει στον αγέρα, και που καμιά καρδια δε μπόρεσε να μην κλάψει ακούγοντάς τες.Εμένα με οδηγησε αυτή η αγάπη μες από δρομους κακοτράχαλους στο πόνο και στην κλάμα μα άλλες φορές με είχε οδηγήσει και στον έρωτα, και στην φλόγα την καρδιάς μου.
Καπότε, όταν μάθαινα κιθάρα, ερωτεύτικα τον ήχο που έβγαζε, ένιωθα το παν μες απ τις νότες και ήξερα ότι θα μπορουσα να γίνω έτσι ένας κιθαρίστας.
Τα πάντα με κάνουν τελικα να αναρωτιέμαι να φτάνω στο έσχατο ερώτημα: εάν χαθώ ολ
αυτα τα συναισθήματα που ένιωσα θα χαθούν για πάντα;;;Θα γίνουν οι κόκκοι τις ερήμου ενός κόσμου συναισθημάτων;;;
Ελπίζω πως όχι, ελπιζω πως πάντα υπαρχει καπου ένα φωτεινό άστρο που μας οδηγει σαν κι’ αυτο στην ιστορία του πήτερ παν…
Όλα μου τα όνειρα, όλες μου οι ελπίδες ίσως να μη μοιαζουν με τριαντάφυλλα αλλά ίσως να μοιαζουν με τουλίπες.
Μακαρι να τις δει μια ψυχή……
Μακάρι αυτή η ψυχή που θα τις δει να νιωσει αγάπη για μένα……………
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου