ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ;

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ; 

Μπορούμε τώρα να καταπιαστούμε με το επόμενο ερώτημα που διατυπώθηκε ως εξής: “Γιατί θεωρούμε ορισμένες όψεις της γνώσης σαν εσωτερικές και άλλες σαν εξωτερικές;” Η απάντηση συνεπάγεται πρακτικά την αντίληψη πως κάποιο είδος γνώσης αφορά την υποκειμενική πλευρά της ζωής, ενώ κάποιο άλλο την αντικειμενική· πως ένας τύπος γνώσης πραγματεύεται την ενέργεια και τη δύναμη (απ’ όπου και ο κίνδυνος της ανάρμοστα εσπευσμένης αποκάλυψης) κι ένας άλλος εκείνο που ενεργοποιείται. Κατά συνέπεια είναι εύλογο πως μια ολόκληρη γκάμα γεγονότων θα παραμένει έξω απ’ την εμβέλεια της συνείδησης της πλειονότητας ωσότου επιτευχθεί η ικανότητα να επαληθεύονται οι υποκειμενικές πληροφορίες. 

Όπως μας ειπώθηκε, στόχος της εξέλιξης είναι η επίτευξη συνειδητότητας σ’ όλα τα πεδία· εξαιτίας της περιορισμένης εξελικτικής επίτευξης της φυλής, μόνο το φυσικό πεδίο μπορεί επί του παρόντος να υπαχθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε συνειδητό έλεγχο. Η γνώση που πραγματεύεται αυτό το πεδίο, οι πληροφορίες που αφορούν την πυκνότατη αντικειμενικότητα και το σύνολο των δεδομένων που σχετίζονται με τα πέντε κατώτερα υποπεδία του φυσικού πεδίου θεωρούνται (υπό το πρίσμα του αποκρυφισμού) σαν εξωτερικά. Στη διάρκεια των επόμενων δύο φυλών θα κυριαρχηθούν τα υπόλοιπα δύο υποπεδία και ο άνθρωπος θα έχει άνετη πρόσβαση σε ολόκληρο τον όγκο της γνώσης που θα αφορά τη φυσική και την αιθερική ύλη, την ενέργεια, τη μορφή και την εμπειρία επί του φυσικού πεδίου και σε συνάρτηση μόνο με τις πέντε φυσικές του αισθήσεις. 

Η πληροφόρηση κι η γνώση για τη ζωή που εξελίσσεται μέσω των μορφών, η θεώρηση κι η κατανόηση της υλικής όψης καθώς και των νόμων που διέπουν την ενέργεια επί του αστρικού και του νοητικού πεδίου θα παραμείνουν εσωτερικά για ένα πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το τελευταίο αναφέρεται στο μέσο άνθρωπο, τον κοινό θνητό. Η αντικειμενική ή εξωτερική πληροφόρηση αποκτάται ή επαληθεύεται απ’ τους ανθρώπους κυρίως στην Αίθουσα της Μάθησης μέσω των πέντε αισθήσεων και του πειραματισμού. O πειραματισμός στον κατάλληλο χρόνο κι έπειτα από πολλούς κύκλους ενσάρκωσης μετουσιώνεται σε εμπειρία και αυτή παράγει τελικά εκείνο που ονομάζουμε ένστικτο ή την καθ’ έξη αντίδραση κάποιου τύπου συνείδησης προς ένα δεδομένο σύνολο συνθηκών ή προς κάποιο περιβάλλον. Μπορούμε να παρατηρήσουμε τη λειτουργία αυτών των δύο παραγόντων, των αισθήσεων και της πειραματικής προσέγγισης, στο ζωικό και το ανθρώπινο βασίλειο· η διαφορά των δύο τελευταίων έγκειται στη συνειδητή ικανότητα του ανθρώπου να θυμάται, να κατανοεί, να προβλέπει και να χρησιμοποιεί τους καρπούς της περασμένης εμπειρίας κι έτσι να επηρεάζει το παρόν και να προετοιμάζεται για το μέλλον. Για το σκοπό αυτό μεταχειρίζεται το φυσικό εγκέφαλο. Ένα ζώο διαθέτει εξίσου ενστικτώδη μνήμη, κατανόηση κι εμβρυώδη πρόβλεψη, αλλά (ελλείψει νου) αδυνατεί να τα προσαρμόσει στις περιστάσεις υπό την έννοια του προσχεδιασμού και λόγω έλλειψης της ικανότητας για συνειδητή χρήση αδυνατεί να δρέψει τις απολαβές απ’ τα γεγονότα του παρελθόντος, καθώς και να διδαχθεί απ’ την εμπειρία όπως κάνει ο άνθρωπος. Το ζώο χρησιμοποιεί το ηλιακό πλέγμα με τον ίδιο τρόπο που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο· είναι το όργανο του ενστίκτου. 

Καθετί που κατακτάται με το ένστικτο και με τη χρήση του συγκεκριμένου νου που λειτουργεί μέσω του φυσικού εγκεφάλου, μπορεί να θεωρηθεί πως αναφέρεται σ’ ό,τι αποκαλούμε εξωτερικό. Είναι λοιπόν προφανές πως η έκταση των δεδομένων θα διαφέρει ανάλογα με: 

α. Την ηλικία της ψυχής. β. Την αναπτυγμένη και χρησιμοποιούμενη εμπειρία. γ. Την κατάσταση του εγκεφάλου και του φυσικού σώματος. δ. Τις περιστάσεις και το περιβάλλον. 

Με την πάροδο του χρόνου και την από μέρους του ανθρώπου επίτευξη μιας ικανοποιητικής εξελικτικής κατάστασης, ο νους αναπτύσσεται ταχύτερα και ένας νέος παράγοντας εμφανίζεται σταδιακά στο προσκήνιο. Σιγά-σιγά αρχίζει να λειτουργεί η ενόραση ή ο υπερβατικός νους, εκτοπίζοντας τελικά τον κατώτερο ή συγκεκριμένο νου. Μεταχειρίζεται τότε το φυσικό εγκέφαλο σαν επιφάνεια λήψης και ταυτόχρονα αναπτύσσει ορισμένα κέντρα της κεφαλής, μετατοπίζοντας έτσι τη ζώνη της δραστηριότητάς της απ’ το φυσικό εγκέφαλο στα ανώτερα αυτά κεφαλικά κέντρα τα οποία υφίστανται σε αιθερική ύλη. Για τη μάζα των ανθρώπων αυτό θα συμβεί στη διάρκεια της διάνοιξης των αιθερικών υποπεδίων κατά τις δύο επόμενες φυλές. Παράλληλα στο ζωικό βασίλειο θα λάβει χώρα μια σταδιακή μετατόπιση της ζώνης δραστηριότητας απ’ το ηλιακό πλέγμα στον υποτυπώδη εγκέφαλο και η βαθμιαία ανάπτυξη του τελευταίου με τη συνδρομή του μάνας. 

Καθώς εξετάζουμε αυτά τα σημεία θα γίνει προφανές πως οι εσωτερικές όψεις της γνώσης είναι στην πραγματικότητα εκείνες οι ζώνες συνειδητότητας που δεν έχουν ακόμη κατακτηθεί ούτε υπαχθεί στην ακτίνα ελέγχου της ενοικούσας Oντότητας. Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι πως όταν αυτό συνειδητοποιηθεί, θα εκτιμηθεί η αληθινή σημασία του εσωτερικού και του αποκρυφιστικού, οπότε η φροντίδα όλων των ΕΠΑΪOΝΤΩΝ θα είναι να προσελκύσουν στη ζώνη της γνώσης τους εκείνες της μονάδες που είναι έτοιμες για μια παρόμοια διεύρυνση της συνείδησης. Σ’ αυτή τη σκέψη βρίσκεται το κλειδί του έργου της Αδελφότητας. Τις προσελκύει με τη δύναμή Της σε ορισμένους τομείς αντίληψης και μόχθου και μέσω αυτής της έλξης και της ανταπόκρισης των προετοιμασμένων ανθρώπινων ατόμων συντονίζεται η ομαδική ψυχή επί του ανοδικού τόξου, ή κάποιο ιδιαίτερο κέντρο του Oυράνιου Ανθρώπου. Με τον ίδιο τρόπο τα ζώα σε κάποιο στάδιο περιέρχονται στη ζώνη επιρροής των μικρότερων υιών του νου – των ανθρώπινων όντων που είναι οι πρεσβύτεροι αδελφοί των ζώων, όπως οι Διδάσκαλοι της Σοφίας είναι οι Πρεσβύτεροι Αδελφοί των ανθρώπων. Έτσι προάγεται η αλληλεξάρτηση και ο καταμερισμός της ευθύνης. 

(Από το βιβλίο «Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός», σελ. 285 – 288 Αγγλ.)