ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑΣ

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑΣ

Ποιά είναι άραγε τα όρια της αδιακρισίας;;;

Σε έναν κόσμο που τρέμει μήπως ανά πάσα στιγμή γίνει θύμα κάποιου τρομοκράτη ή κάποιας άλλης άνομης ενέργειας, κατά πόσο πρέπει εμείς οι ίδιοι να θεωρούμε πως το κράτος δεν παραβιάζει την προσωπική μας ζωή όταν παρακολουθεί παντού προκείμενου να εντοπίσει εγκληματίες;;; Είναι άραγε μια τέτοια τακτική ηθικώς θεμιτή ή φλερτάρει με την κατασκοπία των πολιτών ώστε οι κυβερνόντες να κρατούν γερά τα ηνία της εξουσίας τους;;;

Η Αλήθεια είναι πως η παρακολούθηση στο σύγχρονο κόσμο είναι πολύ εύκολη. Τα πλέον υπερσύγχρονα μηχανήματα μπορούν να ακούσουν ή και να καταγράψουν όχι μόνο συνομιλίες αλλά και….εικόνες. Οι δορυφόροι μπορούν να δουν μέσα στα σπίτια μας ενώ υπάρχει μηχάνημα το οποίο μπορεί ο  εκφωνητής της τηλεόρασης να βλέπει….το θεατή!!!

Ναι αυτό το τελευταίο γίνεται όσο παράδοξο και αν ακούγεται. Δεν έχει εφαρμοστεί για να μην ακουστούν φωνές ότι παραβιάζεται η προσωπική μας ελευθερία.

Επανερχόμαστε όμως στα πρώτα μας ερωτήματα.

Το να μην πούμε πως το κράτος βάζει υπερβολικά πολλές κάμερες σε δημόσιους χώρους θα μπορούσε να είναι υπερβολή από μέρους μας;;;

Ποιος λέει τι είναι το «πολύ»;;; Και πόσες κάμερες είναι σωστό να υπάρχουν σε δημόσιους χώρους για να ελέγχεται η εγκληματικότητα;;;

H παρακολούθηση με ολ’ αυτά τα τεχνολογικά μέσα είναι δίκοπο μαχαίρι για τον πολίτη αφού μπορεί κανείς να «χάσει»(ύστερα από κινήσεις του κράτους)τη προσωπικότητά του.

Παράδειγμα:  Σκέφτεστε μια χούντα που να παρακολουθεί την κάθε σας κίνηση, που να έχει φτάσει σε σημείο να σας παρακολουθεί σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού σας;;; Σκέφτεστε να πρέπει να κάνετε κάθε μέρα τα ίδια πράγματα, να λέτε τα ίδια πράγματα, να αγοράζετε τα ίδια πράγματα για να μην δυσαρεστήσετε αυτούς που σας παρακολουθούν;;;

Δείτε την ταινία «The island» και σκεφτείτε το υπαρξιακό/κοινωνικό της νόημα. Ίσως θέλει να πει κάτι στο θεατή ο σκηνοθέτης μέσω της ταινίας του. Η μοναδικότητα της προσωπικότητας καθώς και η συνεχής παρακολούθηση. Είναι ένα από τα σημεία που υπάρχουν στο έργο.

Σκεφτείτε τώρα πως αυτή η επιστημονική φαντασία γίνεται πραγματικότητα σε κάποια χώρα. Θα ήταν σίγουρα εφιαλτικό!!!!

Ίσως βέβαια και να μην είμαστε μακριά από ένα τέτοιο γεγονός. Στις ΗΠΑ το 1996, (αναφέρει το βιβλίο «παγκόσμια παρακολούθηση») εργαζόμενοι παρακολουθούνταν από κάποιο ηλεκτρονικό σύστημα. Ο αριθμός εκείνη τη χρονιά αυτών των συστημάτων παρακολούθησης είχε φτάσει τα είκοσι εκατομμύρια, μια τρομερά μεγάλη αύξηση, αφού το 1990 ήταν μόλις 8 εκατομμύρια.

Σε τελική ανάλυση, όλη αυτή η παρακολούθηση δημόσιων(αλλά και σιγά - σιγά ιδιωτικών )  χώρων δεν ξέρουμε ποιους σκοπούς εξυπηρετεί ή αν στέκουν οι δικαιολογίες για την αποφυγή εγκληματικών ενεργειών. Μπορούν να δαπανώνται κάθε χρόνο εκατομμύρια χρήματα για να αποφευχθεί μια ανομία, μια(ας πούμε)  κλοπή λίγων εκατοντάδων ευρώ;;; Είναι λογικό αυτό;;;

Τελικά αυτά τα ερωτήματα, νομίζω, πως θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη χωρίς απάντηση. Ίσως βρεθούν λύσεις αλλά προς το παρών δε το βλέπω.